- „na coś” (np. „Na lipę”)
- „do czegoś” (np. „Do gór i lasów”)
- „o czymś” (np. „O doktorze Hiszpanie”).
- miłosne
- obyczajowe
- patriotyczne
- filozoficzno-refleksyjne
- autotematyczne (czyli wiersze o pisaniu wierszy).
- wyznaniowo-liryczne (zazwyczaj pisane w pierwszej osobie, mówiące o uczuciach
- i doznaniach podmiotu lirycznego)
- opisowo-ilustracyjne (punktem zainteresowania jest dany motyw lub temat, który zostaje zilustrowany i opisany)
- dramatyzowane (występują dialogi, które przypominają scenki teatralne).
Zbiór „Fraszek” Kochanowskiego charakteryzuje się finezją gatunkową, poszczególne teksty porywają zgrabną kompozycją, zabawą słowną, kondensacją treści, powagą prosto wyrażonej refleksji filozoficznej lub humorem pomieszanym niekiedy z uszczypliwa zaczepką. Autor posłużył się tu wierszem sylabicznym o dłużej rozpiętości miary wierszowej, w konkretnych przykładach: od 5- do 13-zgłoskowca. Liczba wersów rozpina się w zakresie od 2 do ponad 30 (O Łazarzowych księgach – 36 wersów). Większość fraszek została napisana wierszem stychicznym, tzn. ciągłym (bez dzielenia na strofy). Są to utwory krótkie, ale gęsto przetykane elementami zaczerpniętymi z antyku, co należało do dobrego tonu i warsztatu wykształconego „uczonego” poety renesansowego. Wiersze oryginalne uzupełniają przekłady starożytnych anakreontyków, epigramatów greckich i rzymskich, m. in. wierszy Safony.