Fraszki Jana Kochanowskiego charakteryzuje bogactwo formalne i weryfikacyjne. Poeta, sięgając do tradycji poprzedników, wykorzystywał różne formy gatunkowe. Odwołał się do epigramatów, anakreontyków, utworów biesiadnych, sonetów, madrygałów, erotyków, obrazków obyczajowych. Obok lirycznych wierszy o charakterze refleksyjnym, odnaleźć można w zbiorze satyryczne obrazki z życia dworskiego, udramatyzowane przez wprowadzenie dialogów i indywidualizację języka postaci. Komizm utworów osiągnął poeta dzięki wykorzystaniu wszystkich rodzajów humoru: komizm sytuacji, postaci i dowcipu słownego. Niejednokrotnie posługiwał się ironią i autoironią. Dowcip Kochanowskiego cechuje umiar, duża kultura i subtelność, czasami jednak sięgał poeta do rubasznego, ludowego humoru. Kochanowski posługiwał się w erotykach wyrafinowanym, kunsztownym językiem, z kolei w satyrycznych obrazkach, kondensacja myślowa i oszczędne, odpowiednio dobrane słownictwo służą wydobyciu humoru. Fraszki cechuje różnorodna budowa: obok krótkich, epigramatycznych, dwuwersowych wierszy pojawiają się dłuższe formy narracyjne z elementami dialogu, a także liryka osobista i refleksyjna. Narracja ożywia wprowadzenie elementów mowy potocznej i częste stosowanie przysłów oraz urozmaicona budowa zdań. Kochanowski wprowadza różne typy narratora (w Na lipę będzie nim drzewo), bogactwo realistycznych szczegółów splata z refleksjami o charakterze ogólnym. Najczęściej stosowanymi przez poetę środkami stylistycznymi są epitety (odwołujące się do świata antycznego jak i współczesnej poecie rzeczywistości), porównania, animizacje i personifikacje, peryfrazy (omówienia) i synonimy (wyrazy bliskoznaczne). Treściowemu bogactwu fraszek odpowiada różnorodność formalna, stylistyczna, a także wersyfikacyjna. Poeta posługuje się różnymi formami wiersza, od 5- do 14-zgoskowca. We fraszkach odnaleźć można dziesięć miar wierszowych. Obok tekstów ciągłych pojawiają się wiersze stroficzne (czterowiersze, sonety, dystychy – dwuwersy). Nowatorstwo Kochanowskiego przejawia się właśnie w tej wielkiej różnorodności formy, tematów i kształtu stylistycznego.
