Ernest Nemeczek to jedenastoletni chłopczyk. Mieszka w jednej z kamienic w Budapeszcie. Chłopiec jest raczej szczupłej postury, nie wyższy niż jego rówieśnicy. Nie wyróżniał się z tłumu, miał blond włosy, zawsze krótko przycięte. Należał do Związku Zbieraczy Kitu i był jednym z chłopców z Placu Broni. Miał duże ambicje. Pomimo że był tylko szeregowym pragnął stać się kimś więcej. Jego czyny mówiły same za siebie i niejeden ze starszych od niego chłopców nie zdobyłby się na taką odwagę i nie byłby gotowy poświęcić życia dla sprawy. Wyróżniały go wyjątkowe cechy charakteru. Zawsze był lojalny wobec kolegów i ponad wszystko cenił sobie honor. Gdy zdobył flagę ukradzioną przez żołnierzy Feriego Acza wszedł na drzewo i podsłuchiwał rozmowy Feriego z zebranymi. Dowiedział się, że planują wojnę z chłopcami z Placu Broni. Zeskoczył z drzewa i pokazał swoją zdobycz. Ujawnił też zdradę Gereba. Gardził zdradą. Oczywiście spotkała go kara i został wrzucony do lodowatej wody, jednak Feri był pełen podziwu dla odwagi chłopca i kazał oddać mu honory. Starał się być uczciwym i odważnym człowiekiem. Chłopcy docenili jego postępowanie. Gdy się rozchorował odwiedzano go w domu. Klasa dowiedziawszy się o czynie Nemeczka również była zdumiona. Przed bitwą chłopiec stanął w obronie Gereba widząc zatroskanie jego ojca. Był więc nie tylko mężny, ale i wrażliwy. W bitwie wykazał się niezwykłą odwagą. Wkroczył w ostatnim momencie i doprowadził do zwycięstwa. Chłopcy mianowali go przywódcą. Nemeczek bardzo się ucieszył. Wszyscy wiedzieli, że jest godny tego tytułu. Niedługo potem choroba Ernesta rozwinęła się jeszcze bardziej. Nie wychodził już z łóżka. Lekarz nie dawał rodzicom żadnych nadziei. Chłopcy byli bardzo przybici chorobą kolegi. W końcu Nemeczek zmarł. Walczył o kolegów i plac. Poświęcił własne życie. Po jego śmierci zamknięto plac, chłopców przegoniono i zaplanowano budowę kamienicy.
