Powieść ma formę pamiętnika dorastającej piętnastolatki. Tak naprawdę prototypem tytułowej bohaterki jest Agata – córka Magdy Fox i była żona lidera zespołu Feel, Piotra Kupichy. Agata snuje refleksje o swojej młodości, opowiada o szkolnych i sercowych perypetiach, pierwszych kontaktach z chłopcami, o swej rodzinie – młodszej siostrze Magilli zwanej Kujonkiem, mamie zwanej Mamidłem-Straszydłem i kochającej oraz nadzwyczaj wyrozumiałej babci Gieni, która stara się wychowywać wnuczki z duchem postępu.
Autorka przyznaje, że pisząc o rozterkach Agatona, miała na myśli swoją młodszą córkę, która w domu była diabełkiem i nie lada urwisem (stąd przezwisko „Gagaton” – od „gagatka”). Czytelnik śledzi jej perypetie i zabawne przygody, które opisane zostały z dużą dawką ciepła i humoru. Autorka stara się przedstawić zmaganie się dziewczyny z dorosłością w sposób optymistyczny.
Poznajemy zatem całą rodzinę Agaty – siostrę Magillę, która nie bez powodu nazywana jest Kujonkiem (czyta znacznie więcej książek niż Agata), babcię Gienię, która stanowi ostoję dla całej rodziny, rodziców, którzy starają się wychowywać córki w poczuciu wzajemnej miłości i zaufania. Z przymrużeniem oka traktują oni wszelkie zmiany, jakie dziewczynki chcą wprowadzać w domu (Kujonek zarządza nowy sposób odżywiania – umieszcza wszędzie naklejki i wyrzuca z lodówki mięso, a także usiłuje zrewolucjonizować życie rodzinne za sprawą techniki). Rodzice zdają się być otwarci na coraz to nowsze i coraz to bardziej zwariowane pomysły dziewczynek. Nie znajdziemy w opisywanej rodzinie tradycyjnego podziału ról mama rzadko bywa w domu, znacznie częściej domowe obowiązki spadają na barki męża i córek. Wszystko to sprawia, że w rodzinie panuje atmosfera wolności – dziewczynki nie czują się niczym skrępowane, wręcz przeciwnie – w rodzinie dominuje luz i poczucie swobody.
W książce Fox nie brak zabawnych, pełnych poczucia humoru sytuacji. Znajdziemy tu wiele wziętych wprost z życia scenek, z którymi mógłby utożsamiać się niejeden z dzisiejszych nastolatków. Perypetie dorastającej Agaty, która musi pogodzić się z tym, że dojrzałość nie jest wcale łatwa i wiąże się z ciężką pracą mogą stanowić swoiste studium dorastania i uświadomić kolejnym młodym pokoleniom zmiany, jakie zachodzą w mentalności nastolatków, w sposobie myślenia o domu, rodzinie, szkole, obowiązkach i prawdziwej miłości.
W tej oryginalnej, nieco zwariowanej rodzince najważniejsza zdaje się być Agata. To ona nie rozstaje się z pilotem do telewizora, dzięki któremu może skakać po kanałach, a więc dzierżyć w swoich rękach całą władzę. Uwielbia oglądać teledyski na MTV, a jej ulubionym przedmiotem szkolnym jest przerwa. Agata, która „urodziła się w dobrym humorze”, opowiada o przygodach z kotką Pelagią, psem Apą i chomikiem, o wakacjach nad morzem i wspólnych wycieczkach z rodzicami. Jej dowcipne i nadzwyczaj mądre opowieści pozwalają czytelnikom poznawać świat i jego barwy oczyma wkraczającej właśnie w dorosłe życie nastolatki.
Powieść mogąca dostarczać młodemu pokoleniu pewnych istotnych wzorców stawia na piedestale rodzinę, w której panuje poczucie wzajemnego szacunku; rodzinę, która swój fundament opiera na miłości, wsparciu i zaufaniu. Agata czuje się szczęśliwa, nic nie zakłóca jej rozwoju. Przygody jakie opisuje, choć zaskakujące, zdają się cennym życiowym doświadczeniem, z którego wyciąga ważne wnioski.
W trzech częściach powieści poznajemy prawdę o sile prawdziwej miłości opartej na solidarności i porozumieniu. To ostatnie umożliwia szczera rozmowa, w której każdy bez zahamowań może wypowiedzieć swoje zdanie i walczyć o swoje racje. Dzięki zdrowej atmosferze panującej w domu, Agata wcale nie ma poczucia, że istnieją tematy tabu, o których nie można otwarcie mówić i że kłótnia, jeśli się zdarzy, służy tylko temu, by ranić.
Agata na naszych oczach stopniowo dorasta, widzimy, jak przebiega jej przejście z okresu błogiego dzieciństwa do liceum, a potem na studia. Jej optymistyczne, nierzadko i niepoważne, refleksje, a także wspomnienia i obserwacje otaczającej ją rzeczywistości, wpływają na to jak my, jako czytelnicy, postrzegamy i oceniamy jej perypetie. Mądre, cenne uwagi czynione z dużą dawką humoru przekazują wiele cennych i prawdziwych życiowych komentarzy na temat relacji międzyludzkich i tego, w jaki sposób można je kształtować.
Choć upłynęło już sporo czasu od wydania książki, duże grono współczesnych nastolatków może odnaleźć w „Agatonie” samych siebie, a także zdobyć wiedzę opartą na realnym doświadczeniu, która pomoże im łatwiej przejść burzliwy okres dojrzewania.
