Motyw samotności zaczął zajmować ważne miejsce w literaturze od pierwszej połowy XIX wieku, przy czym każda z epok literackich podejmuje go na różne sposoby. Samotność ma wiele obliczy, np. może to być samotność z wyboru, na skutek odrzucenia przez otoczenie czy rodzinę. Nie zawsze jest ostentacyjna. Czasami samotność bywa głęboko skrywana, niezauważalna przy pobieżnym oglądzie danego człowieka. Literatura podejmuje wątek samotności w wielkim mieście (tzw. samotność wśród tłumu”), środowisku, miejscu pracy, grupie zawodowej, nawet wśród osób pozornie sobie najbliższych.
Szczególnie motyw samotności upodobała sobie epoka romantyzmu. Bohaterowie romantyczni to samotnicy żyjący w ciągłym poczuciu zagubienia i niepewności, przekonani o niemożności poznania otaczającej człowieka rzeczywistości kryjącej nieprzeniknione tajemnice.
Nierzadko samotność bohatera wynikała z jego indywidualizmu manifestującego się nie tylko poczuciem wyższości, ale także otwartym konfliktem z otoczeniem.
Szczególnie motyw samotności upodobała sobie epoka romantyzmu. Bohaterowie romantyczni to samotnicy żyjący w ciągłym poczuciu zagubienia i niepewności, przekonani o niemożności poznania otaczającej człowieka rzeczywistości kryjącej nieprzeniknione tajemnice.
Nierzadko samotność bohatera wynikała z jego indywidualizmu manifestującego się nie tylko poczuciem wyższości, ale także otwartym konfliktem z otoczeniem.
