Pod względem stylistyki wiersze poety są znakomitym przykładem wykorzystania barokowego konceptyzmu. Głównym założeniem każdego wiersza było zadziwienie czytelnika i przykucie jego uwagi kunsztowną budową. Każdy z liryków oparty był na ciekawym „chwycie” stylistycznym lub metaforycznym – koncepcie, który podkreślał inteligencję i kunszt poetycki autora. Kontrast, hiperbola (wyolbrzymienie), wyliczenia, zaskakujące porównania, oksymorony, paradoksy – to typowo barokowe środki stylistyczne pojawiające się w poezji autora „Sonetu do trupa”.
Znakomita większość liryków Morsztyna to dzieła podejmujące wątek dworskiej miłości („O swej pannie”, „Niestatek”), pochwały na cześć niewieściej urody („Jabłka”), opisy uczuć towarzyszących zakochanym („Cuda miłości”), zabawne wierszyki wyśmiewające kobiece słabości („Nieustawiczna”, „Do jednej”). Tematy poboczne to realia ówczesnego życia polityczno-społecznego, wiersze patriotyczne („Pospolite ruszenie 1649”) czy pochwała wiejskiego życia („Wiejski żywot”). Najpopularniejsze wiersze poety zostały zebrane w dwóch zbiorach: „Lutnia” (1638-60 – data powstania, wydane na początku XIX w.) oraz „Kanikuła albo Psia gwiazda” (1647 – data powstania).
Jan Andrzej Morsztyn uważany jest za najwybitniejszego przedstawiciela poezji polskiego baroku. Ten dyplomata i królewski dworzanin traktował swą twórczość jako zajęcie marginalne, pasję, a jego utwory miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Większość z nich powstawała na potrzeby dworskiej rozrywki, a - kierowane często tu licznym „dworskim pannom” - miała przede wszystkim zachwycać i imponować błyskotliwym kunsztem artystycznym. Działalność literacka Morsztyna rozpoczęła się od udanych tłumaczeń znanych, francuskich dzieł – przede wszystkim „Cyda” Corneille'a oraz włoskiej poezji Giambattisty Marino (Mariniego). Praca nad lirykami tego ostatniego wywarła znaczący wpływ na tematykę i budowę wierszy Morsztyna, który chętnie posługiwał się wzorcami odnalezionymi w poezji Mariniego (tzw. marinizm).
Pod względem stylistyki wiersze poety są znakomitym przykładem wykorzystania barokowego konceptyzmu. Głównym założeniem każdego wiersza było zadziwienie czytelnika i przykucie jego uwagi kunsztowną budową. Każdy z liryków oparty był na ciekawym „chwycie” stylistycznym lub metaforycznym – koncepcie, który podkreślał inteligencję i kunszt poetycki autora. Kontrast, hiperbola (wyolbrzymienie), wyliczenia, zaskakujące porównania, oksymorony, paradoksy – to typowo barokowe środki stylistyczne pojawiające się w poezji autora „Sonetu do trupa”.
Znakomita większość liryków Morsztyna to dzieła podejmujące wątek dworskiej miłości („O swej pannie”, „Niestatek”), pochwały na cześć niewieściej urody („Jabłka”), opisy uczuć towarzyszących zakochanym („Cuda miłości”), zabawne wierszyki wyśmiewające kobiece słabości („Nieustawiczna”, „Do jednej”). Tematy poboczne to realia ówczesnego życia polityczno-społecznego, wiersze patriotyczne („Pospolite ruszenie 1649”) czy pochwała wiejskiego życia („Wiejski żywot”). Najpopularniejsze wiersze poety zostały zebrane w dwóch zbiorach: „Lutnia” (1638-60 – data powstania, wydane na początku XIX w.) oraz „Kanikuła albo Psia gwiazda” (1647 – data powstania).
