Harpagon to postać bardzo negatywna. Trudno jest go ocenić inaczej. Wszyscy boją się tego człowieka, nawet jego własne dzieci. Wydawałoby się, że po utracie żony, powinien on jako kochający i odpowiedzialny ojciec otoczyć własne dzieci miłością oraz opieką. Niestety dzieje się zupełnie inaczej. Można się tylko domyślać czy Harpagon był taki sam wcześniej czy też zmieniła go tak śmierć żony.
Utwór nazwany komedią wbrew pozorom z komedią w sensie dosłownym ma niewiele wspólnego. Jest to obraz rodziny w krzywym zwierciadle – rodziny która się rozpada przez skąpstwo i chciwość tytułowego bohatera. Na naszych oczach, oczach czytelników rozgrywa się prawdziwy dramat rodzinny, wobec którego nie można nic zrobić, gdyż obsesja pana domu jest zbyt silna.
Najgłębszą wymowę posiadają słowa wypowiedziane przez Harpagona, w momencie, gdy trafi on drogocenną szkatułkę. Słowa te najgłębiej oddają charakter ale i są dowodem na dramat Harpagona: Och, moje kochane złoto! moje biedne złoto! mój drogi przyjacielu! Wydarto mi ciebie; odkąd mi ciebie wydarto, straciłem mą podporę, pociechę, radość: wszystko skończone dla mnie, nie mam co robić na świecie. Bez ciebie żyć mi niepodobna. Stało się; już nie mogę; umieram; już umarłem; pogrzebano mnie!
