Określenia podmiotu podkreślają jego kruchość i cierpienie („słaby”, „strwożone kości”). Metaforyka tekstu została zaczerpnięta ze sfery doświadczenia somatycznego, a zatem w centrum obrazowości poetyckiej znajduje się tu ciało i procesy, które dotyczą jego funkcjonowania. Wymienia się elementy takie jak: kości, oko, płacz, starzenie się. Cielesność staje się zatem metaforą stanu duchowego. Długie enumeracje (wyliczenia) cierpień podmiotu lirycznego odzwierciedlają trudną sytuację, w jakiej się znalazł. Z kolei anafory w ostatniej strofie (wezwania Panie i żądania skierowane do wrogów) podkreślają wdzięczność osoby mówiącej, a także jej wewnętrzną siłę.
Psalm jest mocno osadzony w kulturze judaistycznej, pojawia się tu np. Szeol – żydowskie wyobrażenie piekła.
Psalm 6 dzieli się na wersety operuje paralelizmem składniowym. Utwór wyraźnie dzieli się na dwie części. Pierwsza ma charakter błagalny – najważniejszą rolę odgrywają w niej apostroficzne wezwania do Boga. Druga część psalmu spełnia natomiast funkcję dziękczynną i pochwalną – podmiot liryczny wysławia Pana za Jego dobroć. Cały utwór posiada podniosły i uroczysty nastrój.
Określenia podmiotu podkreślają jego kruchość i cierpienie („słaby”, „strwożone kości”). Metaforyka tekstu została zaczerpnięta ze sfery doświadczenia somatycznego, a zatem w centrum obrazowości poetyckiej znajduje się tu ciało i procesy, które dotyczą jego funkcjonowania. Wymienia się elementy takie jak: kości, oko, płacz, starzenie się. Cielesność staje się zatem metaforą stanu duchowego. Długie enumeracje (wyliczenia) cierpień podmiotu lirycznego odzwierciedlają trudną sytuację, w jakiej się znalazł. Z kolei anafory w ostatniej strofie (wezwania Panie i żądania skierowane do wrogów) podkreślają wdzięczność osoby mówiącej, a także jej wewnętrzną siłę.
Psalm jest mocno osadzony w kulturze judaistycznej, pojawia się tu np. Szeol – żydowskie wyobrażenie piekła.
