Zofia Kossak urodziła się w 1889 roku w Kośminie nad Wieprzem. Młodość spędziła na Wołyniu, w majątku Skowródki. Pochodzi ze słynnego rodu artystów, Juliusz Kossak był jej dziadkiem, zaś dla Wojciecha Kossaka była bratanicą. „Pożoga” była jej debiutem literackim, ukazała się w 1922 roku. Opowiada o bolesnych wydarzeniach, które miały miejsce na Wołyniu w latach 1917-1919, których autorka była świadkiem i uczestniczką. Na kresach rozgrywały się wówczas przerażające wydarzenia. Wojska rosyjskie, niemieckie i austriackie, pułki bolszewików, petlurowcy, oddziały galicyjskich siczowników i bandy rewolucyjnie nastawionego chłopstwa grabiły dwory, pałace i dokonywały straszliwych rzezi ludności. Z jednej strony kończyła się era władzy carskiej i związanego z nią porządku, z drugiej, na Wołyniu starano się wyeliminować wszelkie przejawy polskości. Zofia Kossak, jako świadek i ofiara tych wydarzeń, opisuje je z niezwykłą plastyką, w sposób piękny i wzruszający, podając wiele szczegółów, jednocześnie zachowując też obiektywizm w swojej relacji. Autorka nie tylko znakomicie opisuje zewnętrzne czynniki zachowań ludzkich, wnika też doskonale w psychikę ludzką, starając się zrozumieć motywację działań bohaterów opowieści. Książka jest też wyrazem niezwykłego patriotyzmu autorki i ogromnej miłości do ziemi wołyńskiej.
