Książka przeznaczona głównie dla młodzieży wyrasta z autentycznych, bardzo osobistych relacji bohaterki i z zapisków przez lata prowadzonych przez Rosiek. W książce poruszonych zostało wiele ważnych problemów, m.in.: poczucia braku akceptacji ze strony otoczenia, a także bycia niezrozumianym; problem dojmującej i trudnej do przezwyciężenia samotności, problem braku porozumienia z rodziną, lekarzami, dawnymi kolegami, aż wreszcie popadnięcie w konflikt z prawem i toczenie straszliwej, wyniszczającej walki z uzależnieniem.
Autorka pokazuje, jak łatwo i w poczuciu zupełnej nieświadomości popada się w uzależnienie. Basia zaczyna brać narkotyki dla zabawy, początkowo chce tylko zaimponować swoim nowym znajomym. Za jakiś czas, gdy musi stawić czoła kolejnym życiowym problemom, sięgnięcie po narkotyki, które wywołują błogi stan nieświadomości, jest już dla niej czymś normalnym, przed czym wcale nie usiłuje się bronić. Zażywa więc coraz więcej i nawet nie orientuje się, kiedy w końcu staje się narkomanką. Dla zdobycia towaru jest gotowa niemal na wszystko (nie obawia się posunąć do kłamstwa, kradzieży czy znacznie gorszych rzeczy). Narkotyki zdają się przesłaniać jej całe dotychczasowe życie, jednocześnie spychając ją na dno, gdzie zatraca swoje człowieczeństwo i w poczuciu zupełnej samotności toczy walkę przede wszystkim ze sobą. Dziewczyna tkwi jakby w letargu – to, co wcześniej ją cieszyło, nie ma już dla niej znaczenia. Ludzie i całe otoczenie stają się jej zupełnie obojętni. Choroba zdaje się zniewalać jej duszę i coraz bardziej ją przytłaczać.
Początkowo myślała jeszcze, że potrafi nad tym zapanować i w każdej chwili, jeśli tylko zechce, może zerwać z narkotykami. Niestety szybko przekonała się, że tak nie jest. Podejmowane próby wyjścia z nałogu kończyły się dla niej niepowodzeniem. Na szczęście Basia spotyka na swojej drodze ludzi, którzy chcą, co więcej mogą jej pomóc. Trafia więc do MONARU i przez rok leczy się w ośrodku Marka Kotańskiego. Niestety proces wychodzenia z nałogu nie jest łatwy. Bohaterka na własne życzenie wychodzi z ośrodka, po czym znów zaczyna ćpać i stara się ukryć to przed bliskimi i lekarzami.
Nałóg izoluje ją od bliskich i ich miłości, a także wypełnia jej życie straszliwą samotnością i cierpieniem. Dziewczyna niejednokrotnie ociera się o śmierć.
Mimo to po zapaści odnajduje w sobie na tyle siły, by stanąć do otwartej walki z nałogiem – walki o swoje życie; walki przede wszystkim o siebie. Droga do wyjścia z nałogu, na której stajem okazuje się jednak bardzo trudna i naznaczona licznymi przeciwnościami. Wymaga samozaparcia, a także silnej woli i chęci do walki o własne życie. Basia się jednak nie poddaje. Pomimo bólu i cierpienia w końcu odnosi zwycięstwo nad samą sobą. Przestaje ćpać, kończy liceum, a także studia z wyróżnieniem. Potem spisuje pamiętnik, który ma uświadomić ludziom, jak wielką siłę ma w sobie narkotyk i jak łatwo może on zniewolić człowieka. Zapiski młodej bohaterki mówią bardzo wiele o świecie narkomanów, w którym panują ból, samotność i odrętwienie; w którym człowiek zatraca się w sobie i pogrąża się w cierpieniu. Bohaterka pokazuje nam też, że nałóg wcale nie oznacza końca problemów. Tak naprawdę rodzi kolejne, o wiele poważniejsze.
„Pamiętnik narkomanki” napisany został ku przestrodze. Dzięki historii Basi widzimy, jak wiele trzeba wycierpieć, by wyrwać się ze szpon nałogu. Barbara Rosiek jasno zaznacza, że nie każdemu to się udaje. Przedstawia historię swoich przyjaciół, którzy w tej walce ponieśli klęskę. Smutne jest to, że tylko ona „ze swej starej paczki” znalazła w sobie na tyle siły, by wrócić do normalnego życia.
Książka Rosiek powinna być ważną lekturą dla każdego współczesnego nastolatka, ale można ją także polecić rodzicom i nauczycielom, którzy poznając mechanizmy narkomanii, skuteczniej będą mogli chronić przed narkomanią swoich podopiecznych. Choć w drastyczny sposób mówi o piekle, jakie niesie ze sobą narkomania, wydaje się lekturą potrzebną i nadal aktualną.
