Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
ZAMKNIJ X

Marcin Kozera - charakterystyka • Marcin Kozera

Marcin Kozera to tytułowy bohater opowiadania Marii Dąbrowskiej. Jest to dwunastoletni chłopiec, syn polskiego stolarza, który od trzydziestu lat przebywa na emigracji w Londynie. Przybył tu, uciekając przed prześladowaniami rosyjskiego zaborcy. Któregoś dnia ojciec zapisuje Marcina do polskiej szkółki w centrum Londynu – do Domu Polskiego.

Marcin jednak niezbyt przykłada się do nauki i brakuje mu sumienności – zamiast nauki woli oddawać się psotom i rozrabianiu, czym przysparza ojcu samych zmartwień. Dodatkowo ojca martwi też to, że Marcin nie potrafi wypowiedzieć choćby jednego słowa po polsku, co odsuwa też w czasie upragniony powrót do Strzałkowa.

Bohater choć jest pojętnym uczniem, nie jest zbyt pilny w nauce języka polskiego. Traktuje to raczej jako obowiązek i nie wiąże z tym żadnych patriotycznych uczuć czy emocji. Od zawsze był on Anglikiem – tu się urodził i mieszkał przez całe życie. Zna tylko Anglię i nie snuje nawet rozważań, jak może wyglądać owo osławione przez ojca Strzałkowo.

Wątpliwości rodzą się w nim, kiedy zwiedzając z Krysią zabytki Londynu, dziewczyna nagle mówi, że każdy chwali to, co uważa za „swoje”. Bohater dochodzi do wniosku, że te wszystkie wspaniałości, które tak chwali, nie są jego, ponieważ w ich powstawaniu nie  brali udziału jego przodkowie. Od tej pory chłopiec zaczyna poszukiwać własnej tożsamości i stara się odnaleźć odpowiedź na pytanie, kim właściwie jest: Polakiem czy Anglikiem?

Jego wątpliwości zostają rozwiane na lekcji geografii, podczas której bohater zdobywa się na odwagę, by bronić „swojego” kraju. Na stwierdzenie nauczyciela, że Polski już nie ma, Marcin podnosi głos i mówi, że to nieprawda, ponieważ kraj ten nadal istnieje w sercach tych, którzy marzą o jego wolności. Wypowiadając te słowa, staje się prawdziwym patriotą i jednym z tych, którzy choć nie widzieli nigdy swojej ojczyzny, czują się do niej przywiązani wartościami i tradycją przekazywaną przez pokolenia. Marcinowi-patriocie leży na sercu dobro ojczyzny – chłopiec wierzy, że jego kraj w niedługiej przyszłości się odrodzi i odzyska dawną świetność.

Marcin ulega więc przemianie – z beztroskiego i frywolnego lekkoducha staje się osobą poważną, odpowiedzialną i potrafiącą odważnie bronić swojego zdania i swoich przekonań. Co ważniejsze, staje się prawdziwym patriotą, takim jak jego ojciec; patriotą, który w całkowitym oddaniu pragnął bronić swej ojczyzny i walczyć z tymi, którzy chcą podważać jej wartość.

Wreszcie też chłopiec odnajduje spokój i radość, gdyż najważniejsze pytania, które sobie stawiał, znalazły odpowiedź. Też już wie, kim jest i czemu ma poświęcić swoje życie.