Lektura powieści Rafala Kosika skłania do refleksji nad skutkami, jakie niesie za sobą postęp technologiczny. Felix, Net i Nika żyją w świecie, w którym sztuczna inteligencja jest w stanie przejąć kontrolę nad światem. Fantazja pana Polona, genialnego wynalazcy, nie zna granic. Choć przydatność wielu z jego projektów wydaje się zupełnie wątpliwa, są wśród nich i takie, które mogłyby rzeczywiście zrewolucjonizować świat (jak na przykład poddawany testom latalerz - pojazd z napędem antygrawitacyjnym, szybszy niż prędkość światła). W połączeniu z innowacyjnym oprogramowaniem wynalazki te rzeczywiście mogłyby podnieść standard życia, otworzyć nowe kanały komunikacji, umożliwić eksplorowanie wszechświata i zapewnić ludzkości wysoki stopień bezpieczeństwa. Takie rozwiązania, jak się okazuje, należy jednak traktować z rezerwą. Nowe technologie w nieodpowiednich rękach stają się śmiertelnym zagrożeniem. Morton pozostający poza jakąkolwiek kontrolą człowieka zaczyna funkcjonować samodzielnie, a kierowany mało szlachetnymi pobudkami potrafi czynić jedynie zło.
Z kart powieści wyłania się także smutny obraz szkoły. Wśród nauczycieli zatrudnionych w warszawskim gimnazjum niewielu potrafi rozbudzać pasje swoich uczniów, poruszać ich wyobraźnię i motywować do pracy. Trudno o sukcesy edukacyjne, gdy na zajęciach królują metody podające. Absurdem jest informatyka, w trakcie której nie pracuje się na komputerze, a także bibliotekarka traktująca młodych czytelników jak intruzów w swoim przybytku. „Tam nie ma nic, co by mi się podobało” – mówi Net o ofercie zajęć dodatkowych. Nawet lekarz szkolny wydaje się na tyle mało kompetentny, że nie warto konsultować z nim żadnych przypadłości. Mija pół roku, a niezwykły talent informatyczny Neta oraz zmysł praktyczny Felixa nie zostają odkryte. Nikt nie diagnozuje ani tragicznej sytuacji domowej Niki, ani przemocy, której doświadczają uczniowie młodszych klas ze strony Marcela i Rubena. Jasnym punktem są natomiast fascynujące zajęcia z fizyki, przyrodnicze eksperymenty profesora Butlera oraz życzliwość, z jaką pani Jola traktuje swoich podopiecznych.
