Metaforyka wiersza skupia się wokół przemiany artysty w łabędzia. Lot ptaka ponad ziemią zostaje porównany do lotu Ikara i stanowi symbol wywyższenia poety ponad zwykłych śmiertelników. W tekście pojawia się również kontrast pomiędzy obrazem lotu i wizją zatonięcia w Styksie (rzece śmierci). Z kolei enumeracje narodów (tych, które usłyszą o twórczości Horacego) służą podkreśleniu wielkości poezji autora. Mamy tu więc do czynienia z hiperbolizacją. Epitety akcentują natomiast pożegnalny nastrój utworu i jednocześnie zwracają uwagę na nieśmiertelność poety: „przykre żale”, „pozorny pogrzeb”, „pożegnalny okrzyk”.
Oda „Do Mecenasa” posiada budowę stroficzną, składa się z sześciu czterowersowych zwrotek. Podmiotem lirycznym jest tu sam poeta, który pozostawia Mecenasowi dyspozycje co do postępowania po jego śmierci. Leksykalna warstwa tekstu obfituje w określenia zaczerpnięte z mitologii oraz antycznej geografii.
Metaforyka wiersza skupia się wokół przemiany artysty w łabędzia. Lot ptaka ponad ziemią zostaje porównany do lotu Ikara i stanowi symbol wywyższenia poety ponad zwykłych śmiertelników. W tekście pojawia się również kontrast pomiędzy obrazem lotu i wizją zatonięcia w Styksie (rzece śmierci). Z kolei enumeracje narodów (tych, które usłyszą o twórczości Horacego) służą podkreśleniu wielkości poezji autora. Mamy tu więc do czynienia z hiperbolizacją. Epitety akcentują natomiast pożegnalny nastrój utworu i jednocześnie zwracają uwagę na nieśmiertelność poety: „przykre żale”, „pozorny pogrzeb”, „pożegnalny okrzyk”.
