Historia grupy rozbitków jest przede wszystkim obrazem stopniowej duchowej degeneracji bohaterów, zwycięstwa naturalnych instynktów nad zasadami wpojonymi przez cywilizację. Chłopcy – wychowankowie surowego systemu brytyjskiej edukacji, pod wpływem odpowiednich warunków wyzwalają się ze wszystkich dotychczasowych ograniczeń. Walka o przetrwanie, wzmocniona narastającym strachem przesłania zdolność rozróżnienia dobra i zła, symbolizowanego przez ,,Władcę Much”. Pomimo usilnych starań dowódcy grupy, ostatecznie zwycięża przemoc. W finale powieści jeden z bohaterów nadaremno stara się uzmysłowić towarzyszom, jak daleko zaszli w swoim ,,zdziczeniu”: ,,Postępujecie jak dzieciaki! (…) Co lepsze, prawo i zgoda, czy polowanie i zabijanie? (…) Co lepsze, prawo i ocalenie, czy polowanie i niszczenie?”. Prosiaczek, spełniający rolę swoistego ,,głosu sumienia” grupy, zostaje w odpowiedzi zabity.
Powieść Goldinga można odczytać jako satyryczny obraz antyutopii – społeczeństwa dzieci, starannie budowanego, podtrzymywanego przez prawa i obyczaje, zniszczonego przez pierwotne instynkty (utwór miał być odpowiedzią na przygodową powieść R.M.Ballantine'a p.t. ,,Koralowa wyspa”). ,,Władca…” jest także ostrzeżeniem skierowanym do starszego czytelnika. Świat dzieci odzwierciedla przecież równoległą, równie okrutną rzeczywistość dorosłych ,,bawiących się w wojnę”. Rzeczywistość, której Golding – uczestnik II wojny światowej – doświadczył namacalnie.
Powieść Goldinga można odczytać jako satyryczny obraz antyutopii – społeczeństwa dzieci, starannie budowanego, podtrzymywanego przez prawa i obyczaje, zniszczonego przez pierwotne instynkty (utwór miał być odpowiedzią na przygodową powieść R.M.Ballantine'a p.t. ,,Koralowa wyspa”). ,,Władca…” jest także ostrzeżeniem skierowanym do starszego czytelnika. Świat dzieci odzwierciedla przecież równoległą, równie okrutną rzeczywistość dorosłych ,,bawiących się w wojnę”. Rzeczywistość, której Golding – uczestnik II wojny światowej – doświadczył namacalnie.
