Metaforyka psalmu odwołuje się do porządku natury – noc i dzień stanowią symbole szczęścia i duchowej ciemności. Człowiek z kolei zostaje określony jako „niezdobyta góra”, co podkreśla moc, jaką obdarzył go Bóg. Ważną sferą metaforyczną, do jakiej sięga psalm, jest również śmierć. Symbolami umierania są tu hebrajskie wyobrażenie krainy umarłych, czyli Szeolu, grób oraz elementy martwego ciała: krew i prochy. Mamy tu do czynienia z wyraźnym kontrastem pomiędzy biernością, jaką powodują śmierć i nieszczęście a aktywnością, która jest właściwa życiu i szczęściu. Metaforą radości są okrzyk radości i wesoły taniec przeciwstawiony pokutnemu worowi.
Psalm 30 posiada wyrazistą kompozycję spiętą tematyczną klamrą: utwór otwiera i zamyka werset o wysławianiu dobroci Boga. Tekst ma nastrój uroczysty, operuje wyszukanym i kunsztownym słownictwem. Dominuje tu atmosfera dziękczynienia i podziwu dla nieskończonego miłosierdzia Pana. Bóg nazywany jest wybawcą i „wspomożycielem”. Podmiot liryczny zwraca się do Niego, dziękując za wybawienie od nieszczęścia. Psalm obfituje w liczne apostrofy do Boga, pojawiają się także pytania retoryczne.
Metaforyka psalmu odwołuje się do porządku natury – noc i dzień stanowią symbole szczęścia i duchowej ciemności. Człowiek z kolei zostaje określony jako „niezdobyta góra”, co podkreśla moc, jaką obdarzył go Bóg. Ważną sferą metaforyczną, do jakiej sięga psalm, jest również śmierć. Symbolami umierania są tu hebrajskie wyobrażenie krainy umarłych, czyli Szeolu, grób oraz elementy martwego ciała: krew i prochy. Mamy tu do czynienia z wyraźnym kontrastem pomiędzy biernością, jaką powodują śmierć i nieszczęście a aktywnością, która jest właściwa życiu i szczęściu. Metaforą radości są okrzyk radości i wesoły taniec przeciwstawiony pokutnemu worowi.
