Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
ZAMKNIJ X

Psalm 144 - Analiza utworu

Psalm 144 posiada podniosły nastrój i wyraźnie hymniczny charakter. W artystycznym ukształtowaniu utworu uwagę zwracają refrenowe powtórzenia (paralelizm składniowy i tematyczny), które rytmizują tekst i nadają mu muzyczny wymiar. Leksykalny poziom psalmu obfituje w terminologię batalistyczną. Mowa tu o wojowaniu i uzbrojeniu. Z jednej strony wymienia się elementy odzwierciedlające defensywne działania wojenne, takie jak „warownia”, „osłona”, „tarcza”. Z drugiej natomiast psalmista sięga po słownictwo związane z batalistyczną ofensywą: „piorun”, „strzały”, „miecz”, „zwycięstwo”. Leksyka jest ściśle związana ze stylistyką psalmu – Bóg jawi się tu jako potężny wojownik (antropomorfizacja), a człowiek jako jeden z jego rycerzy.

Metaforą egzystencji jest natomiast walka z wrogiem. Innymi sferami, do których odnoszą się poetyckie porównania są zaś natura i sztuka. Mężczyzn z ludu króla Dawida określa się jako:

„rośliny
rozrastające się w czasie swej młodości”

zaś kobiety jako rzeźbione „kolumny świątyni”.

W tekście pojawiają się również retoryczne figury kontaktu służące do nawiązania bezpośredniej relacji ze Stwórcą. Jest to po pierwsze, pytanie retoryczne, podkreślające potęgę Boga i Jego miłosierną postawę wobec człowieka:

„O Panie, czym jest człowiek, że masz o nim pieczę
czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz?”.

Po drugie zaś, w psalmie zostają zastosowane apostrofy do Boga. Podmiot liryczny tekstu posiada zarówno cechy indywidualnej osoby, jak i całego narodu Izraela.
Psalm 144 posiada podniosły nastrój i wyraźnie hymniczny charakter. W artystycznym ukształtowaniu utworu uwagę zwracają refrenowe powtórzenia (paralelizm składniowy i tematyczny), które rytmizują tekst i nadają mu muzyczny wymiar. Leksykalny poziom psalmu obfituje w terminologię batalistyczną. Mowa tu o wojowaniu i uzbrojeniu. Z jednej strony wymienia się elementy odzwierciedlające defensywne działania wojenne, takie jak „warownia”, „osłona”, „tarcza”. Z drugiej natomiast psalmista sięga po słownictwo związane z batalistyczną ofensywą: „piorun”, „strzały”, „miecz”, „zwycięstwo”. Leksyka jest ściśle związana ze stylistyką psalmu – Bóg jawi się tu jako potężny wojownik (antropomorfizacja), a człowiek jako jeden z jego rycerzy.

Metaforą egzystencji jest natomiast walka z wrogiem. Innymi sferami, do których odnoszą się poetyckie porównania są zaś natura i sztuka. Mężczyzn z ludu króla Dawida określa się jako:

„rośliny
rozrastające się w czasie swej młodości”

zaś kobiety jako rzeźbione „kolumny świątyni”.

W tekście pojawiają się również retoryczne figury kontaktu służące do nawiązania bezpośredniej relacji ze Stwórcą. Jest to po pierwsze, pytanie retoryczne, podkreślające potęgę Boga i Jego miłosierną postawę wobec człowieka:

„O Panie, czym jest człowiek, że masz o nim pieczę
czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz?”.

Po drugie zaś, w psalmie zostają zastosowane apostrofy do Boga. Podmiot liryczny tekstu posiada zarówno cechy indywidualnej osoby, jak i całego narodu Izraela.