W utworze używa się podniosłego stylu. Występują tu bardzo liczne porównania, które mogą wydawać się nam nietypowe, np. „zęby twoje jak stado owiec” - bohaterowie odwołują się do sobie znanych rzeczy i zjawisk, dzięki czemu piękno świata łączy się z pięknem ciała ludzkiego. Wiele elementów tych porównań łączy się z tematem życia, witalności – zwierzęta, owoce, kwiaty, co przywodzi na myśl kwestie płodności, związane z miłością erotyczną. Wspomnienie wiosny łączy się z rozkwitem uczuć dwojga ludzi – rozwijają się one tak, jak rośliny. Cała ich miłość kojarzy się z naturą, ponieważ kochankowie spotykają się zawsze w jej otoczeniu – na łące, w winnicy czy w ogrodzie; z kolei w mieście wydaje się nie być miejsca na miłość, czego dowodzą straże, okrutnie traktując biedną dziewczynę. Porównanie dziewicy do zamkniętego ogrodu lub zapieczętowanej fontanny będzie bardzo żywe w literaturze późniejszej, w kulturze średniowiecza i renesansu. Zamknięty ogród każe domyślać się, że dziewczyna nie poznała jeszcze miłości cielesnej, zaś obraz mężczyzny ucztującego w ogrodzie wskazuje, iż oboje skonsumowali już swój związek. Kiedy Oblubienica i Oblubieniec spacerują po winnicy, dziewczyna wspomina swoją wcześniejszą niedojrzałość, którą utraciła, gdy pokochała swego ukochanego.
Miłość dwojga ukochanych ma charakter zmysłowy – nie ukrywają oni fascynacji erotycznej, co widać w wypowiadanych przez nich opisach drugiej osoby. Uczucie, które ich łączy, jest niezwykle głębokie i silne - „jak śmierć potężna jest miłość”. Miłość jest ukazywana jako uczucie namiętne, gwałtowne i trudne do opanowania. Utwór ten podkreśla, że miłość dominuje nad człowiekiem i jest potęgą, z którą ten nie jest w stanie wygrać, zaś rozkosze cielesne nie są czymś godnym potępienia, a jednym z przejawów głębokiego uczucia - „Namiętność trudna jest jak świat podziemny./ A jej żar jest żarem ognistym,/ Płomieniem Boga!”.