Kompozycja pieśni ma charakter retoryczny – pierwsza strofa pełni funkcję tezy (zawsze trzeba mieć nadzieję), którą następnie udowadnia się za pomocą specyficznej formy argumentacji, tak zwanej analogii. Polega ona na zastosowaniu przykładów (exempla) zaczerpniętych z ładu przyrody, które potwierdzają przyjęte wstępnie założenie. Tym samym porządek natury okazuje się analogiczny do porządku spraw ludzkich. Jednocześnie tekst ma wyraźny charakter perswazyjny – dominuje tu funkcja impresywna, widoczna w zastosowaniu zwrotów do adresata, które mają na celu nakłonienie go do przyjęcia określonej postawy, np.: „Nie porzucaj nadzieje”, „patrzaj”.
Na poziomie stylistycznym pieśni pojawiają się metafory (noc i zima są metaforami złych czasów), porównania i epitety.
Pieśń napisana została wierszem stroficznym, sylabicznym. Każda strofa składa się z czterech wersów, z których dwa mają po 7 sylab, a pozostałe dwa po 11. Leksyka wiersza odnosi się do porządku natury: cyklicznego następstwa pór roku oraz nocy i dnia. Mamy tu do czynienia ze słownictwem zwyczajnym, osadzającym problematykę pieśni w kręgu znanych i zrozumiałych pojęć. Szczególnie wyróżnione jest określenie Fortuna – zaczerpnięte z mitologii – które oznacza zmienny los.
Kompozycja pieśni ma charakter retoryczny – pierwsza strofa pełni funkcję tezy (zawsze trzeba mieć nadzieję), którą następnie udowadnia się za pomocą specyficznej formy argumentacji, tak zwanej analogii. Polega ona na zastosowaniu przykładów (exempla) zaczerpniętych z ładu przyrody, które potwierdzają przyjęte wstępnie założenie. Tym samym porządek natury okazuje się analogiczny do porządku spraw ludzkich. Jednocześnie tekst ma wyraźny charakter perswazyjny – dominuje tu funkcja impresywna, widoczna w zastosowaniu zwrotów do adresata, które mają na celu nakłonienie go do przyjęcia określonej postawy, np.: „Nie porzucaj nadzieje”, „patrzaj”.
Na poziomie stylistycznym pieśni pojawiają się metafory (noc i zima są metaforami złych czasów), porównania i epitety.
