Pieśń Horacego zawiera w sobie jedno główne przesłanie, iż każdy prawdziwy i szanujący się artysta powinien tak żyć i tworzyć, aby pozostała po nim trwała pamięć wśród odbiorców. Autor stara się sam docenić wartość swojego talentu lecz jednocześnie zdaje sobie sprawę z tego, iż jego talent jest formą daru od muzy Melpomeny. Dzięki temu nie czuje się on twórcą doskonałym i zachowuje zdrową postawę pokory wobec daru jaki otrzymał.
Do motywu przedstawionego przez Horacego nawiązywało w swej twórczości wielu późniejszych poetów i twórców. Jednym z nich jest Jan Kochanowski – poeta z Czarnolasu. Jan Kochanowski (1530- 1584) to najwybitniejszy poeta polskiego renesansu. Jest on znany jako twórca pieśni religijnych, patriotycznych, refleksyjnych, miłosnych, fraszek oraz cyklu trenów. W swoich utworach Kochanowski zawarł przede wszystkim swoją postawę wobec życia i Boga. Ujął w nich także swoje przemyślenia dotyczące świata i człowieka. Pieśni nie mają tytułów, oznaczone są cyframi.
Pieśń która bezpośrednio nawiązuje do motywu horacjańskiego jest Pieśń XXIV. Pieśń ta bezpośrednio nawiązuje do utworu Horacego i jest jakby powieleniem motywu „pomnika trwalszego niż ze Spiżu”.
Kochanowski przemawia w swoim utworze w pierwszej osobie. Domyślnym odbiorcą – adresatem pieśni może być biskup krakowski i podkanclerz koronny Maszkowski, z którym wiązała Kochanowskiego przyjaźń:
On ja, jako mię zowiesz, wielce ulubiony
Mój Myszkowski, nie umrę…
Poeta z Czarnolasu podobnie jak Horacy w swojej pieśni podkreśla iż umiejętność pisania otrzymał on jako dar od bogów co symbolizuje ptasie pióro do którego w swoim dziele nie raz się odwołuje.
W swoim dziele Kochanowski podkreśla także analogicznie jak Horacy wagę swojej twórczości, która przetrwa przez wieki w pamięci jej odbiorców:
O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie,
I różnego mieszkańcy świata Anglikowie;
Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają,
Którzy głęboki strumień Tybrowy pijają.
W swojej pieśni Kochanowski nawiązuje też do innych motywów greckich przez co oddaje on szacunek prawdziwym mistrzom pióra za jakich uważa on twórców starożytnych oraz towarzyszące im muzy:
Terazże, nad Ikara prędszy przeważnego,
Puste brzegi nawiedzę Bosfora hucznego
I Syrty Cyrynejskie, Muzom poświęcony
Ptak, i pola zabiegłe za zimne Tryjony.
W pieśni przewijają się trzy główne motywy : motyw nieśmiertelności, motyw ptaka oraz motyw sławy, która nie przeminie i będzie trwała wiecznie nawet po śmierci autora.
Motyw nieśmiertelności odnosi się do wiecznej pamięci o twórcy, którą ten będzie się starał podtrzymać poprzez swoje doskonałe dzieła.
Motyw ptaka to symbol wyższości poezji nad innymi sztukami. Jest to także symbol wolności jakiej doznaje autor mogąc wyrazić w swoich utworach to wszystko co czuje, co przeżywa i za czym tęskni.
Motyw sławy łączy się tutaj nieodłącznie z motywem nieśmiertelnej pamięci o twórcy i jego dziełach.
Pieśń Horacego zawiera w sobie jedno główne przesłanie, iż każdy prawdziwy i szanujący się artysta powinien tak żyć i tworzyć, aby pozostała po nim trwała pamięć wśród odbiorców. Autor stara się sam docenić wartość swojego talentu lecz jednocześnie zdaje sobie sprawę z tego, iż jego talent jest formą daru od muzy Melpomeny. Dzięki temu nie czuje się on twórcą doskonałym i zachowuje zdrową postawę pokory wobec daru jaki otrzymał.
Do motywu przedstawionego przez Horacego nawiązywało w swej twórczości wielu późniejszych poetów i twórców. Jednym z nich jest Jan Kochanowski – poeta z Czarnolasu. Jan Kochanowski (1530- 1584) to najwybitniejszy poeta polskiego renesansu. Jest on znany jako twórca pieśni religijnych, patriotycznych, refleksyjnych, miłosnych, fraszek oraz cyklu trenów. W swoich utworach Kochanowski zawarł przede wszystkim swoją postawę wobec życia i Boga. Ujął w nich także swoje przemyślenia dotyczące świata i człowieka. Pieśni nie mają tytułów, oznaczone są cyframi.
Pieśń która bezpośrednio nawiązuje do motywu horacjańskiego jest Pieśń XXIV. Pieśń ta bezpośrednio nawiązuje do utworu Horacego i jest jakby powieleniem motywu „pomnika trwalszego niż ze Spiżu”.
Kochanowski przemawia w swoim utworze w pierwszej osobie. Domyślnym odbiorcą – adresatem pieśni może być biskup krakowski i podkanclerz koronny Maszkowski, z którym wiązała Kochanowskiego przyjaźń:
On ja, jako mię zowiesz, wielce ulubiony
Mój Myszkowski, nie umrę…
Poeta z Czarnolasu podobnie jak Horacy w swojej pieśni podkreśla iż umiejętność pisania otrzymał on jako dar od bogów co symbolizuje ptasie pióro do którego w swoim dziele nie raz się odwołuje.
W swoim dziele Kochanowski podkreśla także analogicznie jak Horacy wagę swojej twórczości, która przetrwa przez wieki w pamięci jej odbiorców:
O mnie Moskwa i będą wiedzieć Tatarowie,
I różnego mieszkańcy świata Anglikowie;
Mnie Niemiec i waleczny Hiszpan, mnie poznają,
Którzy głęboki strumień Tybrowy pijają.
W swojej pieśni Kochanowski nawiązuje też do innych motywów greckich przez co oddaje on szacunek prawdziwym mistrzom pióra za jakich uważa on twórców starożytnych oraz towarzyszące im muzy:
Terazże, nad Ikara prędszy przeważnego,
Puste brzegi nawiedzę Bosfora hucznego
I Syrty Cyrynejskie, Muzom poświęcony
Ptak, i pola zabiegłe za zimne Tryjony.
W pieśni przewijają się trzy główne motywy : motyw nieśmiertelności, motyw ptaka oraz motyw sławy, która nie przeminie i będzie trwała wiecznie nawet po śmierci autora.
Motyw nieśmiertelności odnosi się do wiecznej pamięci o twórcy, którą ten będzie się starał podtrzymać poprzez swoje doskonałe dzieła.
Motyw ptaka to symbol wyższości poezji nad innymi sztukami. Jest to także symbol wolności jakiej doznaje autor mogąc wyrazić w swoich utworach to wszystko co czuje, co przeżywa i za czym tęskni.
Motyw sławy łączy się tutaj nieodłącznie z motywem nieśmiertelnej pamięci o twórcy i jego dziełach.
