W pieśni „Exegi monumentum”(„Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”) Horacy ustanawia twórczość poetycką szczytem, pułapem ludzkich dokonań. W prologu poeta w momencie tworzenia uważał się za bliskiego bogom, w epilogu – w obliczu dzieła stworzonego ze słów – poczuł się posiadaczem dorobku trwalszego niż czyny, których upamiętnieniu służą stawiane przez władców grobowce, stróże ich nieśmiertelności. Tematem pieśni uczynił więc Horacy swą twórczość liryczną – największą dumę swego życia. W jednym z wersów zawarł informację pozwalającą sklasyfikować szczegółowo, w skali gatunku, wiersze poety: „pieśń eolska”.
Autor „Pieśni” miał świadomość, że związek, jaki łączy go z Alkajosem i Safoną, ma genologiczną naturę. W literaturze starożytnej istniała więc obowiązująca wspólnota praw i reguł gatunkowych oraz skala możliwości rozwiązań indywidualnych do dyspozycji każdego poety, zależnie od jego inwencji. Horacy był świadomy, że z tych możliwości w pełni skorzystał.
Podmiotem lirycznym jest poeta, który przedmiotem swych rozważań uczynił własną twórczość.
W obrębie literatury, którą nazywamy „starożytną”, mieści się literatura Rzymian, którzy byli wielkimi pośrednikami pomiędzy literaturą grecką a piśmiennictwem krajów europejskich. Najsławniejszym poetą lirycznym Rzymu był Horacy. Literatura, jego zdaniem, spełniała i spełnia ważne zadania społeczne. Poeta jest członkiem społeczeństwa, dla którego pracuje i jednocześnie zdobywa pewien status społeczny. Horacy chciał, aby to była zaszczytna ranga, wynikająca z zasług. Wymogiem, jaki Horacy stawiał literaturze, był postulat wartości moralnej, jaką powinien odznaczać się utwór poetycki.
W pieśni „Exegi monumentum”(„Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”) Horacy ustanawia twórczość poetycką szczytem, pułapem ludzkich dokonań. W prologu poeta w momencie tworzenia uważał się za bliskiego bogom, w epilogu – w obliczu dzieła stworzonego ze słów – poczuł się posiadaczem dorobku trwalszego niż czyny, których upamiętnieniu służą stawiane przez władców grobowce, stróże ich nieśmiertelności. Tematem pieśni uczynił więc Horacy swą twórczość liryczną – największą dumę swego życia. W jednym z wersów zawarł informację pozwalającą sklasyfikować szczegółowo, w skali gatunku, wiersze poety: „pieśń eolska”.
Autor „Pieśni” miał świadomość, że związek, jaki łączy go z Alkajosem i Safoną, ma genologiczną naturę. W literaturze starożytnej istniała więc obowiązująca wspólnota praw i reguł gatunkowych oraz skala możliwości rozwiązań indywidualnych do dyspozycji każdego poety, zależnie od jego inwencji. Horacy był świadomy, że z tych możliwości w pełni skorzystał.
Podmiotem lirycznym jest poeta, który przedmiotem swych rozważań uczynił własną twórczość.
