Zasadniczą regułą wiersza jest kontrast pomiędzy naturą, która objawia swoje wspaniałe oblicze, a uczuciami mężczyzny doznającego tęsknoty. Język utworu operuje prostymi, potocznymi wyrażeniami. Tekst jest wyraźnie ekspresywny.
Mamy do czynienia z nagromadzeniem takich środków stylistycznych, jak porównania, wykrzyknienia, apostrofy i zdrobnienia, które służą do wyrażenia uczuć podmiotu lirycznego i jego emocjonalnego podejścia do świata.
Utwór Karpińskiego można zaliczyć do poezji melicznej. Mamy tu do czynienia z liryką bezpośredniego wyznania, a dokładnie z monologiem skierowanym. Jeżeli chodzi o kompozycję, tekst składa się z dwóch części: pierwsza obejmuje cztery pierwsze strofy, natomiast druga to ostatnia zwrotka.
Zasadniczą regułą wiersza jest kontrast pomiędzy naturą, która objawia swoje wspaniałe oblicze, a uczuciami mężczyzny doznającego tęsknoty. Język utworu operuje prostymi, potocznymi wyrażeniami. Tekst jest wyraźnie ekspresywny.
Mamy do czynienia z nagromadzeniem takich środków stylistycznych, jak porównania, wykrzyknienia, apostrofy i zdrobnienia, które służą do wyrażenia uczuć podmiotu lirycznego i jego emocjonalnego podejścia do świata.
