Jeśli idzie o człowieka, stanowi on cząstkę stworzonej przez Boga przyrody i podlega analogicznym jak ona regułom. Istota ludzka jawi się jako najdoskonalszy z bytów w łańcuchu stworzenia, któremu Pan powierza pieczę nad wszystkimi bogactwami rzeczywistości. Ponadto mamy tu do czynienia z optymistyczną wizją ludzkiego losu, pełnego szczęścia, dobrobytu i wewnętrznej harmonii. Człowiek powinien być wdzięczny Bogu za Jego dobroć i zabiegać o Boże błogosławieństwo.
Pieśń przedstawia zatem typowo renesansową wizję świata i człowieka, odwołuje się bowiem do ideałów stoicyzmu, tomizmu i klasycznych reguł piękna. Utwór odzwierciedla również renesansowy antropocentryzm, człowiek jawi się bowiem jako zwieńczenie dzieła stworzenia.
Pieśń „Czego chcesz od nas Panie” to podniosły utwór wychwalający wielkość nieskończonego i wspaniałego Boga. Pan jawi się tu jako wielki architekt, który skonstruował świat wedle harmonijnych reguł: oddzielił światło od ciemności, noc od dnia, lądy od wód oraz wyznaczył poszczególne pory roku. Rzeczywistość stworzona przez Boga jest tworem doskonałym i harmonijnym. W świecie panuje określony, uniwersalny ład. Doskonałość Boga znajduje odzwierciedlenie w doskonałości Jego dzieła. W ten sposób przejawia się w utworze filozofia tomistyczna, zgodnie z którą o istnieniu Absolutu wnioskuje się na podstawie piękna i bogactwa otaczającego świata. Bóg jest jednocześnie bytem niepoznawalnym, nieśmiertelnym i nieskończonym, którego nie może ogarnąć nawet Kościół.
Jeśli idzie o człowieka, stanowi on cząstkę stworzonej przez Boga przyrody i podlega analogicznym jak ona regułom. Istota ludzka jawi się jako najdoskonalszy z bytów w łańcuchu stworzenia, któremu Pan powierza pieczę nad wszystkimi bogactwami rzeczywistości. Ponadto mamy tu do czynienia z optymistyczną wizją ludzkiego losu, pełnego szczęścia, dobrobytu i wewnętrznej harmonii. Człowiek powinien być wdzięczny Bogu za Jego dobroć i zabiegać o Boże błogosławieństwo.
Pieśń przedstawia zatem typowo renesansową wizję świata i człowieka, odwołuje się bowiem do ideałów stoicyzmu, tomizmu i klasycznych reguł piękna. Utwór odzwierciedla również renesansowy antropocentryzm, człowiek jawi się bowiem jako zwieńczenie dzieła stworzenia.
