„Czego chcesz od nas Panie” to przykład liryki zwrotu do adresata. Ważną rolę pełnią tak zwane figury kontaktu, czyli pytania retoryczne. Podkreślają one hojność i wspaniałomyślność Stwórcy. Uwidacznia się tu wyraźny kontrast pomiędzy wielkością Boga a małością człowieka, który nie może w żaden sposób odwdzięczyć się swojemu dobroczyńcy. Stosowanie bezpośrednich zaimków osobowych (Tyś, Ty, Cię) świadczy o bliskim kontakcie pomiędzy podmiotem lirycznym utworu a Bogiem.
Stylistyka tekstu obfituje w liczne metafory o charakterze personifikacji, np.: „morze (…) przeskoczyć się boi”, „wiosna rodzi”, „lato chodzi”. Świat jawi się więc jako świadomy i czujący twór, który jest posłuszny prawom ustanowionym przez Pana. Ważną rolę pełnią wyliczenia dobrodziejstw, jakimi Bóg obdarzył swoje stworzenie. Enumeracje te podkreślają obfitość darów Pana, a także Jego nieskończoność i niemożliwość ogarnięcia przez ludzki umysł zarówno Jego samego, jak i Jego planów. Ponadto poetyckie obrazy w pieśni odwołują się do opisu stworzenia świata z Księgi Rodzaju.
Styl utworu ma charakter patetyczny, podkreśla wagę wypowiedzi podmiotu lirycznego. Mamy tu do czynienia z hymnem na cześć Stwórcy.
Pieśń składa się z siedmiu czterowersowych strof. Mamy do czynienia z wierszem trzynastozgłoskowym, sylabicznym ze średniówką po siódmej sylabie. Regularna forma wiersza odzwierciedla harmonię świata. Na poziomie leksykalnym tekst operuje sformułowaniami określającymi Boga jako Pana stworzenia, budowniczego, dobroczyńcę i dawcę łask. Pieśń ma więc nie tylko wymiar religijny, ale także pochwalny.
„Czego chcesz od nas Panie” to przykład liryki zwrotu do adresata. Ważną rolę pełnią tak zwane figury kontaktu, czyli pytania retoryczne. Podkreślają one hojność i wspaniałomyślność Stwórcy. Uwidacznia się tu wyraźny kontrast pomiędzy wielkością Boga a małością człowieka, który nie może w żaden sposób odwdzięczyć się swojemu dobroczyńcy. Stosowanie bezpośrednich zaimków osobowych (Tyś, Ty, Cię) świadczy o bliskim kontakcie pomiędzy podmiotem lirycznym utworu a Bogiem.
Stylistyka tekstu obfituje w liczne metafory o charakterze personifikacji, np.: „morze (…) przeskoczyć się boi”, „wiosna rodzi”, „lato chodzi”. Świat jawi się więc jako świadomy i czujący twór, który jest posłuszny prawom ustanowionym przez Pana. Ważną rolę pełnią wyliczenia dobrodziejstw, jakimi Bóg obdarzył swoje stworzenie. Enumeracje te podkreślają obfitość darów Pana, a także Jego nieskończoność i niemożliwość ogarnięcia przez ludzki umysł zarówno Jego samego, jak i Jego planów. Ponadto poetyckie obrazy w pieśni odwołują się do opisu stworzenia świata z Księgi Rodzaju.
Styl utworu ma charakter patetyczny, podkreśla wagę wypowiedzi podmiotu lirycznego. Mamy tu do czynienia z hymnem na cześć Stwórcy.
