„Radość jest jak cień, w którym wędrowiec może odpocząć, ale nie śmie w nim pozostać”
(Przysłowie łużyckie)
„Ty umiesz przejrzeć nawet serce głazu;
Gdy błękitnymi raz rzucisz oczyma,
odgadniesz przeszłość z jednego wyrazu -
ach, ty wiesz może i przyszłość pielgrzyma?”
(Mickiewicz, „Do mego cziczerona”)
„Któraż mnie, ziemio, przyjmiesz, błędnego wędrowca,
i nadasz słodkie imię syna i krajowca?”
(Jan Paweł Woronicz, „Świątynia Sybilli”)
„Bywają wędrowcy, którzy mylą kwiaty z gwiazdami”
(Guillaume Appolinaire)
„Żebym był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi. Przy blaskach gromu”
(Juliusz Słowacki)
„Był taki czas, kiedy wędrowiec, jeśli miał ochotę i znał choćby kilka tajemnic, mógł wypłynąć łodzią na Morze Lata i dotrzeć nie do Glastonbury pełnego mnichów, lecz do Świętej Wyspy Avalon”
(Marion Zimmer Bradley, „Mgły Avalony”)
„To nie droga jest zła, to wędrowiec się myli”
(Gau Xingijan)
„Kim jest wędrowiec?
- To ktoś, kto zawsze patrzy na to, co jest dalej”
(Stephen King)
„I swojej matce nie zadaj tej blizny,
żebyś językiem miał pisać pielgrzymiem”
(Jan Andrzej Morsztyn, „Do Jana Grotkowskiego”)
„Jesteśmy jedni dla drugich pielgrzymami, którzy różnymi drogami zdążają w trudzie na to samo spotkanie”
(Antonie de Saint-Exupery)
