Daniel Naborowski – biografia
Daniel Naborowski urodził się w 1573 roku w Krakowie. Jeżeli chodzi o wyznanie religijne, poeta był kalwinem. Odebrał bardzo staranne wykształcenie. Studiował w Wittenberdze, Bazylei, Orleanie, Strasburgu i w Padwie.Z zawodu był lekarzem, prawnikiem i literaturoznawcą. Jeszcze w Strasburgu Naborowski związał się z dworem Radziwiłłów. Pełnił funkcję nauczyciela, a następnie sekretarza Janusza Radziwiłła.
Wiele podróżował po Europie, był w Niemczech, Szwajcarii, Anglii, Francji i we Włoszech. Po powrocie do kraju nadal rozwijał swoją karierę dworską i dyplomatyczną. Doszedł do godności sekretarza hetmana polnego litewskiego Krzysztofa Radziwiłła. Zmarł w Wilnie w 1640 roku w samotności i opuszczeniu.
Twórczość
Naborowski za życia nie wydał żadnego ze swoich utworów. Zostały one odnalezione dopiero w XIX wieku i dopiero wtedy je opublikowano. Twórczość poety obejmuje erotyki, fraszki, listy poetyckie oraz przekłady (Petrarki, du Bartasa, łacińskich utworów Sarbiewskiego). Najbardziej znane wiersze Naborowskiego to „Marność”, „Krótkość żywota” czy „Cnota grunt wszystkiemu”.Poeta w swojej twórczości stara się syntezować wartości i światopoglądy różnych epok. Najczęstszym motywem jego wierszy jest motyw vanitas. Przemijanie, marność ziemskich dóbr i śmierć są tu traktowane w sposób ambiwalentny. Z jednej strony wywołują lęk i pozbawiają człowieka poczucia bezpieczeństwa w świecie, z drugiej natomiast dzięki temu, że byt podszyty jest nietrwałością, to, co złe (cierpienie, ból) również podlega owemu prawu. Niestabilność rzeczywistości skłania, według poety, do korzystania z uroku chwili. Ponadto przemijanie jednostek zapewnia przetrwanie gatunku.
Pisarstwo Naborowskiego jest mocno osadzone w nurcie XVII-wiecznej poezji metafizycznej, reprezentowanej przez takich twórców, jak Mikołaj Sęp-Szarzyński czy angielscy poeci jezior. Twórcę interesuje ludzki los widziany w perspektywie śmierci, wartości takie, jak miłość i cnota. Jest to zatem pisarstwo przesycone światopoglądem barokowym, choć Naborowski dowartościowuje również przymioty rozsądku i harmonii, charakterystyczne dla antyku i renesansu.
