Aleksander Puszkin – biografia
Aleksander Siergiejew Puszkin urodził się 6 czerwca 1799 roku w Moskwie. Był rosyjskim poetą, ale również dramaturgiem i prozaikiem. Uważany jest za najwybitniejszego przedstawiciela rosyjskiego romantyzmu. Młodzieniec z początku kształcony był przez francuskich guwernerów, w późniejszym okresie uczęszczał do Liceum w Carskim Siole niedaleko Petersburga noszącego miano ekskluzywnego. Tu zdobył należyte wykształcenie, które umożliwiło mu dalszą edukację.
Życie i twórczość
Już w liceum zaczął on tworzyć pierwsze dydaktyczno-satyryczne listy poetyckie, ody i elegie. Teksty uważane były za oryginalne, ciekawe i godne zainteresowania. Demonstrowały poglądy samego twórcy, który manifestował je w sposób otwarty bez obawy o konsekwencje. Styl utworów z tego okresu można uznać za klasycystyczny oraz preromantyczny. W roku 1817 licealna edukacja Puszkina dobiegła końca. Aleksander zamieszkał w Petersburgu, gdzie stał się członkiem grupy Arzamas, która postulowała włączenie do poezji języka potocznego. Należał również do kółka literackiego Zielona lampa. Pierwsze wiesze poświęcone były głównie krytyce carskiej tyranii i absolutyzmu. Bodźcem takiej postawy było oburzenie Aleksandra despotycznymi rządami Aleksandra I oraz w późniejszym okresie, Mikołaja I. Odzwierciedleniem poglądów autora były: oda Wolność, Baki Noel, wiersz Do Czaadajewa, elegia Wieś. Taka działalność ściągnęła na Puszkina gniew władz, który zaowocował zesłaniem poety na południe Rosji. W roku 1820 Aleksander zdążył jeszcze ogłosić swój pierwszy poemat Rusłan i Ludmiła. Na zesłaniu Puszkin przebywał najpierw w Kiszyniowie, następnie w Odessie, na Kaukazie i na Krymie. W tym czasie pracował nad poematem Eugeniusz Oniegin, w latach 1823-1824 powstawały trzy pierwsze rozdziały. Na zesłaniu powstały również słynne liryki. Jesienią 1824 roku zsyłka została zastąpiona odosobnieniem w majątku matki we wsi Michajłowskoje koło Pskowa. Podczas pobytu w rodzinnym domu powstała tragedia romantyczna Borys Godunow ilustrująca walki o tron moskiewskie na przełomie XVI/XVII wieku. Gdy powstanie dekabrystów zostało stłumione, car Mikołaj I wezwał Aleksandra na swój dwór. Tu Puszkin poznał Adama Mickiewicza i przetłumaczył nawet kilka jego wierszy. Klęska powstania była jednak dla artysty wielkim przeżyciem i rozczarowaniem. Powstały wtedy wiersze: W głębinie syberyjskich rud (1827) i Arion (1827). Będąc pod niezwykłym wpływem twórczości Waltera Scotta Puszkin napisał pierwszy utwór prozą. Była to powieść historyczna Murzyn Piotra Wielkiego. W roku 1829 Piotrowi I poświęcił także poemat historyczny Połtawa. Aleksander Puszkin za wszelką cenę pragnął stłumienia powstania listopadowego przez armię rosyjską. W 1831 roku ukończony został poemat dygresyjny Eugeniusz Oniegin. Utwór ukazywał obraz życia rosyjskiej szlachty na wsi i w mieście w połowie XIX wieku. W tym także okresie powstały Opowieści świętej pamięci Iwana Piotrowicza Biełkina, na które składa się pięć nowel, a ponadto cykl pomniejszych tragedii: Skąpy rycerz, Mozart i Salieri, Gość kamienny i Uczta podczas dżumy. W roku 1831 Aleksander Puszkin postanowił ożenić się z Natalią Nikołajewną Gonczarową. Małżeństwo przeprowadziło się do Petersburga. W nowym miejscu zamieszkania powstały liczne wiersze, w tym: Oszczercom Rosji i Rocznica Borodina. Kontrowersyjne poglądy nie spotkały się z ogólną aprobatą. Z utworami tymi polemizował także Adam Mickiewicz w wierszu Do przyjaciół Moskali. W latach 1832-1833 powstała powieść Dubrowski, a rok później Dama Pikowa. Największym z prozatorskich utworów Puszkina okazała się powieść o tematyce historycznej poruszająca problem buntu J. I. Pugaczowa pt. „Córka kapitana”. W okresie przedśmiertnym powstały również inne dzieła historyczne, takie jak: Historia Pugaczowa oraz Jeździec miedziany. W 1836 roku pozwolenie na wydanie uzyskało pismo Sowriemiennik, jednak wkrótce upadło. Aleksander Puszkin zmarł raniony w pojedynku o honor żony z emigrantem francuskim G. d'Anthesem. Pogrzeb odbył się w guberni pskowskiej.
