Tekst ma charakter dysharmonijny, dominują tu przerzutnie, zakłócające spójność wiersza. Ponadto już w pierwszych strofach mamy do czynienia z kontrastem i antytezą (przeciwstawienie pokoju i bojowania). Środkiem stylistycznym potęgującym wrażenie chaosu jest również elipsa, polegająca na opuszczeniu jakiegoś wyrazu w zdaniu. Szarzyński często stosuje inwersję w obrębie składni, co służy skupieniu uwagi czytelnika. Bardzo istotnymi figurami sonetu są oksymorony, np. sformułowanie „świata łakome marności”, które oddają ukrytą prawdę o rzeczywistości.
Warto zwrócić uwagę, w jaki sposób buduje się w wierszu obrazy Boga i szatana. Otóż, do tego celu służą wymowne peryfrazy. Zamiast „szatan” mówi się „srogi ciemności hetman”, zaś Bóg zostaje opisany jako „Król powszechny, prawdziwy pokój”. W tekście przeważa retoryka militarna: „wojna”, „bojowanie”, „hetman”, „wygram” określająca poziom semantyczny utworu.
