Dzieło podejmuje problem korelacji między życiem a sztuką, w głębszym zaś znaczeniu – między tym, co wewnętrzne, a tym co wewnętrzne.
Mówi się że "Portret…" to jednocześnie manifest i krytyka estetyzmu. Oś tradycyjnego systemu wartości i zwykłego życia (wokół której krąży młoda aktorka Sybilla) zostaje zastąpiona osią estetyki właśnie i sztuki (wokół niej z kolei obraca się Dorian). Nie ma tu miejsca na kalokagathię, antyczny ideał dobra i piękna.
W zakończeniu pobrzmiewa nieco dydaktyczny ton. Otóż okazuje się, że nie da się pogodzić artyzmu z życiem. Moralizatorstwo jest jednak zrównoważone przez skandaliczny klimat całej powieści. Gdzieś w tym wszystkim ukryty jest lęk przed przemijaniem.
Mówi się że "Portret…" to jednocześnie manifest i krytyka estetyzmu. Oś tradycyjnego systemu wartości i zwykłego życia (wokół której krąży młoda aktorka Sybilla) zostaje zastąpiona osią estetyki właśnie i sztuki (wokół niej z kolei obraca się Dorian). Nie ma tu miejsca na kalokagathię, antyczny ideał dobra i piękna.
W zakończeniu pobrzmiewa nieco dydaktyczny ton. Otóż okazuje się, że nie da się pogodzić artyzmu z życiem. Moralizatorstwo jest jednak zrównoważone przez skandaliczny klimat całej powieści. Gdzieś w tym wszystkim ukryty jest lęk przed przemijaniem.
