W warstwie leksykalnej można wyróżnić dwie grupy sformułowań. Jedna rodzina wyrazów jest związana z ojczyzną (np. wezwania: „Polaku”, „Lachu”), druga natomiast to określenia Tatarów, które mają zdecydowanie negatywny charakter („pohaniec sprosny”, „niewierny Turczyn”, „psy bisurmańskie”, „zbójce”).
Na poziomie stylistycznym pojawiają się metafory animalistyczne – Tatarzy przedstawiani są jako dzikie zwierzęta, psy i wilki pożerające ludzi. Ludność polską pokazuje się natomiast jako „odbieżałe stado”, a więc stado owiec pozbawione pasterza (aluzja do ucieczki króla Henryka Walezjusza do Francji). Ponadto metaforą kobiet są „piękne łanie” przeciwstawione „brzydkim psom”.
Poeta kładzie wyraźne akcenty wartościujące. Częstym zabiegiem poetyckim jest tu również stosowanie synekdochy, np.: „Turczyn” oznacza całą zbiorowość Turków, a „żołnierz” całe wojsko.
Pieśń została napisana wierszem stroficznym, jedenastozgłoskowym. Na poziomie składniowym widać przerzutnie, inwersje i parentezy (wtrącenia). Pojawiają się również liczne wykrzyknienia. Wiersz posiada zatem tonację podniosłą i wymaga uważnej lektury.
W warstwie leksykalnej można wyróżnić dwie grupy sformułowań. Jedna rodzina wyrazów jest związana z ojczyzną (np. wezwania: „Polaku”, „Lachu”), druga natomiast to określenia Tatarów, które mają zdecydowanie negatywny charakter („pohaniec sprosny”, „niewierny Turczyn”, „psy bisurmańskie”, „zbójce”).
Na poziomie stylistycznym pojawiają się metafory animalistyczne – Tatarzy przedstawiani są jako dzikie zwierzęta, psy i wilki pożerające ludzi. Ludność polską pokazuje się natomiast jako „odbieżałe stado”, a więc stado owiec pozbawione pasterza (aluzja do ucieczki króla Henryka Walezjusza do Francji). Ponadto metaforą kobiet są „piękne łanie” przeciwstawione „brzydkim psom”.
Poeta kładzie wyraźne akcenty wartościujące. Częstym zabiegiem poetyckim jest tu również stosowanie synekdochy, np.: „Turczyn” oznacza całą zbiorowość Turków, a „żołnierz” całe wojsko.
