Kluczową metaforą wiersza jest metamorfoza poety w ptaka. Funkcję słowa-klucza pełni tu określenie „pióro”, będące zarówno atrybutem poety, jak i ptaka. Inne wyrazy-klucze to określenia: „polecę” i „poeta” – wszystkie zaczynają się na spółgłoskę „p” i wyznaczają problematykę tekstu. Wieloznaczność sensów wiersza potęgują środki takie jak określenie „on ja” oraz inwersja zastosowana w drugiej strofie („wielce ulubiony/ mój Myszkowski” – może odnosić się do poety lub Myszkowskiego).
Ważną rolę odgrywają w utworze również porównania (poeta porównuje się np. do Ikara), a także hiperbole (przewidywanie wielkiej sławy).
Utwór składa się z sześciu czterowersowych strof napisanych trzynastozgłoskowcem. Wiersz ma kompozycję dyskursywno-retoryczną: pierwsza i druga zwrotka pełnią funkcję tezy (poeta jest niczym ptak odbywający nieśmiertelny lot), strofy trzecia, czwarta i piąta przedstawiają argumenty popierające twierdzenie, zaś zwrotka szósta stanowi podsumowanie całego rozumowania.
Kluczową metaforą wiersza jest metamorfoza poety w ptaka. Funkcję słowa-klucza pełni tu określenie „pióro”, będące zarówno atrybutem poety, jak i ptaka. Inne wyrazy-klucze to określenia: „polecę” i „poeta” – wszystkie zaczynają się na spółgłoskę „p” i wyznaczają problematykę tekstu. Wieloznaczność sensów wiersza potęgują środki takie jak określenie „on ja” oraz inwersja zastosowana w drugiej strofie („wielce ulubiony/ mój Myszkowski” – może odnosić się do poety lub Myszkowskiego).
Ważną rolę odgrywają w utworze również porównania (poeta porównuje się np. do Ikara), a także hiperbole (przewidywanie wielkiej sławy).
