Choć kobieta kwituje fakt niewidzenia ukochanego krótkim, i zdawałoby się, beznamiętnym „i nic”, wyliczane przez nią objawy wskazują na co innego. Dla niej życie bez miłości równa się życiu bez powietrza. I tak samo, jak nie da się żyć bez powietrza, tak i nie da się żyć bez miłości. Stwierdzenie „lecz widać można żyć bez powietrza” to ironia, gdyż tylko na nią potrafi się zdobyć porzucona kobieta, niezdolna powiedzieć wprost, jak bardzo czuje się zraniona i samotna. Nie potrafi dalej żyć, jakby nic się nie stało – stąd apatia i senność.
Wiersz zalicza się do liryki wyznania. Podmiot liryczny opisuje swoje własne uczucia i doświadczenia, zdaje relację ze swojego stanu psychicznego, wpisując się tym samym w dwudziestowieczny nurt psychologizmu. W zaledwie czterech krótkich wersach poetka zawarła niezwykle skondensowaną, ale zarazem celną charakterystykę miłości. Z właściwą jej spostrzegawczością Jasnorzewska poddała analizie opisywany stan emocjonalny podmiotu lirycznego.
Już sam tytuł informuje czytelnika, o czym będzie wiersz. Podmiot liryczny, kobieta (o czym świadczą używane w utworze formy gramatyczne), zwraca się do konkretnego adresata wypowiedzi poetyckiej – mężczyzny, którego nadal kocha, choć nie widziała go „już od miesiąca”. Uczucie, które łączyło tych dwoje, było tak mocne i ważne dla podmiotu lirycznego, tak oczywiste i pewne, że kiedy się skończyło, kobieta poczuła się tak, jakby zabrakło jej powietrza. Odejście ukochanego zadziałało na nią jak odcięcie dopływu życiodajnego tlenu – stała się blada, senna i apatyczna. Wszystkie te objawy wskazują, że podmiot liryczny bardzo przeżywa rozstanie, „odchorowuje” brak obiektu swych uczuć.
Choć kobieta kwituje fakt niewidzenia ukochanego krótkim, i zdawałoby się, beznamiętnym „i nic”, wyliczane przez nią objawy wskazują na co innego. Dla niej życie bez miłości równa się życiu bez powietrza. I tak samo, jak nie da się żyć bez powietrza, tak i nie da się żyć bez miłości. Stwierdzenie „lecz widać można żyć bez powietrza” to ironia, gdyż tylko na nią potrafi się zdobyć porzucona kobieta, niezdolna powiedzieć wprost, jak bardzo czuje się zraniona i samotna. Nie potrafi dalej żyć, jakby nic się nie stało – stąd apatia i senność.
Wiersz zalicza się do liryki wyznania. Podmiot liryczny opisuje swoje własne uczucia i doświadczenia, zdaje relację ze swojego stanu psychicznego, wpisując się tym samym w dwudziestowieczny nurt psychologizmu. W zaledwie czterech krótkich wersach poetka zawarła niezwykle skondensowaną, ale zarazem celną charakterystykę miłości. Z właściwą jej spostrzegawczością Jasnorzewska poddała analizie opisywany stan emocjonalny podmiotu lirycznego.
