Zalecenie to nie jest jednak w pełni tożsame z antycznym epikureizmem, wyznawanym np. przez Anakreonta. W wierszu podkreśla się bowiem, że w swoich uciechach człowiek nie może nigdy przekraczać granicy przyzwoitości i musi mieć na względzie Boże prawa („Nad wszystko bać się Boga”).
Naborowski z jednej strony nawiązuje więc do światopoglądu antycznego i renesansowego, z drugiej natomiast mówi o lęku przed Stwórcą, a więc jest bliski średniowieczu i barokowi.
Najważniejszymi problemami wiersza „Marność” są przemijanie i nietrwałość doczesnych rzeczy. Poeta, niczym starożytny filozof Heraklit, dostrzega, że wszystko podlega nieustannej zmianie z wyjątkiem samego prawa zmiany. Podmiot liryczny nie chce jednak w obliczu przemijania pozostawać bezradny lub przygnębiony. Stwierdza: „Miłujmy i żartujmy”, a więc nawołuje do korzystania z uroku chwil, które tak szybko odchodzą do przeszłości.
Zalecenie to nie jest jednak w pełni tożsame z antycznym epikureizmem, wyznawanym np. przez Anakreonta. W wierszu podkreśla się bowiem, że w swoich uciechach człowiek nie może nigdy przekraczać granicy przyzwoitości i musi mieć na względzie Boże prawa („Nad wszystko bać się Boga”).
Naborowski z jednej strony nawiązuje więc do światopoglądu antycznego i renesansowego, z drugiej natomiast mówi o lęku przed Stwórcą, a więc jest bliski średniowieczu i barokowi.
