Na poziomie leksykalnym odnajdujemy słowa, które z jednej strony odnoszą się do czasu i jego wyobrażeń (np. godzina, jutro, koło), z drugiej zaś do zjawisk nietrwałych (np. błysk, punkt). Ponadto występują tu określenia związane z porządkiem życia i śmierci (np. mogiła, kolebka, matka).
Fonetyczna warstwa wiersza obfituje w liczne onomatopeje – szczególnie wyróżnia się tu spółgłoska „s” (błysk, głos), przywodząca na myśl momentalność i przemijanie. Z kolei nagromadzenie głoski „o” wskazuje na obraz koła, a więc czasu i wiecznego powrotu życia.
Na płaszczyźnie stylistycznej wiersz zawiera wyliczenia, które budują wrażenie nieskończoności. Ponadto ważną rolę odgrywają kontrasty między życiem i śmiercią, uosobienia i alegorie. Wśród tych ostatnich można wymienić koło i słońce jako alegorie czasu oraz wiatr jako alegorię ludzkiego życia. Typowo barokowym środkiem stylistycznym są paradoksy i oksymorony: „kolebka grobem”, „matka mogiła”, które wydobywają głęboką prawdę o tym, że śmierć jest wpisana w naturę życia.
„Krótkość żywota” składa się z ośmiu wersów napisanych wierszem sylabicznym, 13-zgłoskowym. W ostatnich wersach tekstu pojawia się przerzutnia, która wyróżnia koniec wiersza i wprowadza wyraźny akcent dysharmonii.
Na poziomie leksykalnym odnajdujemy słowa, które z jednej strony odnoszą się do czasu i jego wyobrażeń (np. godzina, jutro, koło), z drugiej zaś do zjawisk nietrwałych (np. błysk, punkt). Ponadto występują tu określenia związane z porządkiem życia i śmierci (np. mogiła, kolebka, matka).
Fonetyczna warstwa wiersza obfituje w liczne onomatopeje – szczególnie wyróżnia się tu spółgłoska „s” (błysk, głos), przywodząca na myśl momentalność i przemijanie. Z kolei nagromadzenie głoski „o” wskazuje na obraz koła, a więc czasu i wiecznego powrotu życia.
Na płaszczyźnie stylistycznej wiersz zawiera wyliczenia, które budują wrażenie nieskończoności. Ponadto ważną rolę odgrywają kontrasty między życiem i śmiercią, uosobienia i alegorie. Wśród tych ostatnich można wymienić koło i słońce jako alegorie czasu oraz wiatr jako alegorię ludzkiego życia. Typowo barokowym środkiem stylistycznym są paradoksy i oksymorony: „kolebka grobem”, „matka mogiła”, które wydobywają głęboką prawdę o tym, że śmierć jest wpisana w naturę życia.