Gatunkowo utwór jest sonetem, co zostało już zaznaczone w podtytule wiersza. Należy do liryki bezpośredniej. Ma postać monologu dramatycznego. Jest to wiersz czterostrofowy. Dwie pierwsze strofy zawierają po cztery wersy, dwie kolejne mają po trzy wersy.
W utworze występują rymy żeńskie, dokładne. W strofach czterowersowych występują rymy okalające. Schemat rymów abba, abba, cdd, cee został zaczerpnięty z konstrukcji sonetów średniowiecznych. Utwór jest napisany wierszem jedenastosylabowym, ze średniówką po piątej sylabie.
Wiersz jest jednym wielkim porównaniem sytuacyjnym. Sam zamysł prowadzenia jednostronnego dialogu z partnerem, który odpowiedzieć nie może, bo nie żyje, jest przykładem konceptu barokowego, koncept ten wyolbrzymia przeżycia podmiotu lirycznego. Jaskrawe antytezy składają się na hiperbolę, jaką tworzy wiersz jako całość.
Podmiot liryczny w dwóch pierwszych strofach porównuje swoją sytuację do sytuacji trupa. Podmiot liryczny został zabity przez miłość, trup przez śmierć. Trup jest blady, a podmiot liryczny utracił również swój rumiany wygląd. Przy trupie palą się nagrobne świece, natomiast podmiot liryczny pali się od środka. Twarz trupa okrywa kir, a wszystkie zmysły podmiotu lirycznego pokryła ciemność po odtrąceniu, jakie go spotkało.
W dwóch ostatnich strofach podmiot liryczny ukazuje różnice pomiędzy nim i trupem. Można domniemywać, iż podmiot liryczny zazdrości trupowi i wskazuje na jego „lepsze położenie”. Trup milczy, podmiot liryczny płacze. Trup nic już nie czuje, podmiot liryczny cierpi. Kres wszystkiego określi u trupa rozsypanie się w proch, natomiast palącego bólu, jaki odczuwa podmiot liryczny, nic nie jest w stanie ugasić.
Gatunkowo utwór jest sonetem, co zostało już zaznaczone w podtytule wiersza. Należy do liryki bezpośredniej. Ma postać monologu dramatycznego. Jest to wiersz czterostrofowy. Dwie pierwsze strofy zawierają po cztery wersy, dwie kolejne mają po trzy wersy.
W utworze występują rymy żeńskie, dokładne. W strofach czterowersowych występują rymy okalające. Schemat rymów abba, abba, cdd, cee został zaczerpnięty z konstrukcji sonetów średniowiecznych. Utwór jest napisany wierszem jedenastosylabowym, ze średniówką po piątej sylabie.
Wiersz jest jednym wielkim porównaniem sytuacyjnym. Sam zamysł prowadzenia jednostronnego dialogu z partnerem, który odpowiedzieć nie może, bo nie żyje, jest przykładem konceptu barokowego, koncept ten wyolbrzymia przeżycia podmiotu lirycznego. Jaskrawe antytezy składają się na hiperbolę, jaką tworzy wiersz jako całość.
Podmiot liryczny w dwóch pierwszych strofach porównuje swoją sytuację do sytuacji trupa. Podmiot liryczny został zabity przez miłość, trup przez śmierć. Trup jest blady, a podmiot liryczny utracił również swój rumiany wygląd. Przy trupie palą się nagrobne świece, natomiast podmiot liryczny pali się od środka. Twarz trupa okrywa kir, a wszystkie zmysły podmiotu lirycznego pokryła ciemność po odtrąceniu, jakie go spotkało.
W dwóch ostatnich strofach podmiot liryczny ukazuje różnice pomiędzy nim i trupem. Można domniemywać, iż podmiot liryczny zazdrości trupowi i wskazuje na jego „lepsze położenie”. Trup milczy, podmiot liryczny płacze. Trup nic już nie czuje, podmiot liryczny cierpi. Kres wszystkiego określi u trupa rozsypanie się w proch, natomiast palącego bólu, jaki odczuwa podmiot liryczny, nic nie jest w stanie ugasić.
