Aleksander Kamiński - biografia
Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903 roku w Warszawie. Gdy skończył dwa lata, rodzice, Jan i Petronela, postanowili przeprowadzić się do Kijowa, zabierając ze sobą synka. Tam też posłali malca do szkoły powszechnej. W kolejnych latach rodzina mieszkała jeszcze w Rostowie i Humanii. W tym okresie zmarł ojciec Olka, pozostawiając rodzinę bez środków do życia. Matka starała się zapewnić dziecku godne warunki, nie zapominając również o wykształceniu syna. Niestety, nie była w stanie sprostać ciężkiej sytuacji i malec również musiał podjąć pracę.
Z początku pracował w charakterze gońca w banku. Mimo to w szkole radził sobie znakomicie. Początkiem roku 1918 przyjęto go do pierwszej Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza w Humianiu, gdzie bardzo szybko awansował, wkrótce kierując drużynami zarówno męskimi, jak i żeńskimi. W 1921 roku Aleksander Kamiński wrócił do Polski, kontynuując naukę w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie, które ukończył rok później, otrzymując świadectwo dojrzałości. W kolejnych latach studiował na Uniwersytecie Warszawskim, wybierając jako kierunek historię na Wydziale Filozoficznym.
Trudna sytuacja materialna zmusiła go do kontynuowania pracy zarobkowej, gdyż w przeciwnym razie zmuszony byłby zrezygnować z dalszego kształcenia. Nie zrezygnował także z działalności w ZHP, gdzie wzięto pod uwagę jego dotychczasowe osiągnięcia w tej dziedzinie i mianowano harcmistrzem. W latach 1925 do 1927 objął stanowisko komendanta Hufca Pruszkowskiego, a następnie Chorągwi Mazowieckiej ZHP. Wydał też książki traktujące o metodyce dla instruktorów zuchowych. Należy tu wymienić: „Antek cwaniak”, „Książka wodza zuchów” i „Krąg rady”. Do roku 1937 pozostawał też kierownikiem Wydziału Zuchów w Głównej Kwaterze Harcerzy.
W kolejnych latach obejmował coraz wyższe stanowiska, a także poświęcał cały swój czas na rozwój harcerstwa, w tym aktywnie działał na Śląsku Cieszyńskim. Gdy wybuchła wojna, opuścił Śląsk. W Warszawie wstąpił do Komendy Pogotowia Harcerzy. Był również członkiem Głównej Kwatery Szarych Szeregów.
Wkrótce stał się współzałożycielem „Biuletynu Informacyjnego”, który redagował. Pisywał pod pseudonimem „Kazimierczak”, a następnie „Hubert”, „Fabrykant, „Kamyk”. Od 1941 roku objął stanowisko szefa BiP Komendy Okręgu Warszawa- Miasto ZWZ – Okręg Warszawa AK pod pseudonimem „Faktor”, a następnie „Fabrykant”. Od 1940 roku pod pseudonimem „Dąbrowski” był komendantem głównym Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. Organizacja „ozdabiała” ulice rysunkami „kotwic” Polski Walczącej i znakami „V”, prowadziła liczne akcje propagandowe i sabotaże.
Po kapitulacji powstania warszawskiego nie uczestniczył już w działalności konspiracyjnej. Po zakończeniu II wojny światowej wykładał pedagogikę na Uniwersytecie Łódzkim. W 1947 roku uzyskał stopień doktora filozofii. W kolejnych latach pełnił jeszcze szereg funkcji, jednak z przyczyn ideologicznych usunięto go z ZHP, następnie z Uniwersytetu Łódzkiego. Był też pod stałą obserwacją Urzędu Bezpieczeństwa do roku 1956. Po tym roku został mianowany Przewodniczącym Naczelnej Rady Harcerskiej. W 1958 roku powrócił do pracy na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie objął kierownictwo Katedrą Pedagogiki Społecznej. Po kilku latach nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego. Działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego, Polskim Związku Higieny Psychicznej, w Komitecie Nauk Pedagogicznych i Psychologicznych PAN.
Po przejściu na emeryturę osiadł w Warszawie. Zmarł 15 marca 1978 roku, a jego ciało spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim obok Kwatery Szarych Szeregów razem z ciałami Rudego, Alka i Zośki (bohaterzy „Kamieni na szaniec”).
Najważniejsze dzieła
Do najważniejszych utworów autorstwa
Aleksandra Kamińskiego należy zaliczyć przede wszystkim:
-
Antek Cwaniak (1932),
-
Książka wodza zuchów (1933),
-
Andrzej Małkowski (1934),
-
Krąg rady (1935),
-
Wielka Gra,
-
Kamienie na szaniec (1944),
-
Narodziny dzielności (1947),
-
Jacwież (1953),
-
Zośka i Parasol. Opowieść o niektórych ludziach i niektórych akcjach dwóch batalionów harcerskich.
