Styl tekstu posiada nacechowanie ekspresywne, operuje licznymi wykrzyknieniami i bezpośrednimi zwrotami do adresatów (do radości i wszystkich ludzi). Warto zwrócić uwagę na symbole wykorzystane w utworze. Są tu bowiem elementy takie, jak na przykład słońce i gwiazdy – źródła światła, a więc rozumu i miłości. Pojawia się zboże – symbol urodzaju, owocowania, życia. Okrąg nieba, czyli koło, jest natomiast symbolem boskiej doskonałości i pełni. Mowa także o kielichu krwi, który stanowi wymowne nawiązanie do męki Chrystusa.
„Oda do radości” Schillera to patetyczny utwór stroficzny z wyodrębnionymi partiami chóralnymi. Mamy tu do czynienia z rozbudowaną apostrofą do radości. Ważnymi figurami są peryfrazy – określanie radości kolejnymi metaforycznymi imionami: „iskra bogów”, kwiat Elizejskich Pól”. Metafory te niosą bardzo pozytywny ładunek emocjonalny. Radość jawi się tu jako najwyższy ideał i zyskuje znamiona niemal metafizyczne. Jest bowiem atrybutem bogów.
Styl tekstu posiada nacechowanie ekspresywne, operuje licznymi wykrzyknieniami i bezpośrednimi zwrotami do adresatów (do radości i wszystkich ludzi). Warto zwrócić uwagę na symbole wykorzystane w utworze. Są tu bowiem elementy takie, jak na przykład słońce i gwiazdy – źródła światła, a więc rozumu i miłości. Pojawia się zboże – symbol urodzaju, owocowania, życia. Okrąg nieba, czyli koło, jest natomiast symbolem boskiej doskonałości i pełni. Mowa także o kielichu krwi, który stanowi wymowne nawiązanie do męki Chrystusa.
