Schiller Fryderyk

Biografia

Fryderyk Schiller urodził się w 1759 roku w okolicach Stuttgartu, w ubogiej rodzinie wojskowego lekarza. Od dzieciństwa wykazywał talent literacki. Dzięki pomocy księcia Wirtembergii, Karola Eugeniusza, ukończył medycynę i prawo w akademii wojskowej Karlsschule Stuttgart. Po studiach pracował w Stuttgarcie jako lekarza wojskowy.

Jego pierwsza słynna sztuka – „Zbójcy” – wywołała tak ogromne poruszenie, że poeta został aresztowany, a ponadto zakazano mu publikacji dalszych utworów. Udało mu się jednak potajemnie opuścić Stuttgart i wyjechać do Weimaru. W 1789 roku Schiller otrzymał posadę wykładowcy historii i filozofii w Jenie.

W 1790 roku ożenił się z Charlotte von Lengefeld, z którą miał czworo dzieci: dwóch synów i dwie córki. Poeta przyjaźnił się z Johannem Wolfgangiem von Goethem. W 1792 roku przyznano mu honorowe obywatelstwo Republiki Francuskiej. Od 1794 roku wraz z Goethem wydawał czasopismo „Horen”, które stanowiło jeden z najważniejszych pism niemieckich intelektualistów.

W 1799 roku został zaś zaproszony przez autora „Fausta” do Weimaru i wspólnie z nim współtworzył słynny Teatr Weimarski. Był to bardzo dobry okres dla dramatycznej twórczości Schillera. W 1802 roku poeta otrzymał tytuł szlachecki. Zmarł na gruźlicę w 1805 roku, w wieku 45 lat. Pochowano go na cmentarzu św. Jakoba w Weimarze. Potem zaś jego szczątki przeniesiono do Biblioteki Księżny Anny Amalii.

Twórczość

Friedrich Schiller był niezwykle utalentowanym artystą. Wraz z Goethem zalicza się go do  najważniejszych twórców epoki niemieckiego klasycyzmu oraz okresu „burzy i naporu”.

Już we wczesnej młodości, za czasów studenckich, Schiller napisał swoją wielką sztukę „Zbójcy”, która stanowiła pochwałę rewolucyjnego czynu i ideałów wolnościowych. Krótko po ucieczce poety do Weimaru powstało kolejne słynne dzieło – „Oda do radości”. Już te utwory ugruntowały pozycję pisarza jako piewcy wolności.

Schiller pisywał z jednej strony utwory liryczne lub z pogranicza liryki i epiki, jak znane ballady („Rękawiczka”, „Ksenie”), z drugiej natomiast ważną dziedziną jego twórczości były dramaty. Schiller szczególnie upodobał sobie gatunek tragedii historycznej, np. „Don Carlos”, „Trylogia o Wallensteinie i wojnie trzydziestoletniej”, „Maria Stuart”, „Dziewica Orleańska”, „Oblubienica z Messyny”.

Twórca zajmował się również filozofią i estetyką sztuki, a swoje poglądy zawarł w takich dziełach, jak „Teatr jako instytucja moralna”, „Kallias czyli o pięknie”, „Listy o estetycznym wychowaniu człowieka” czy „O poezji naiwnej i sentymentalnej”.