Istotną zasadę konstrukcyjną tekstu stanowi kontrast pomiędzy pierwszą i drugą częścią wiersza (wyliczeniem i końcową niespodzianką) oraz pomiędzy bielą wyliczanych elementów rzeczywistości (alabaster, mleko, łabędź, perła, śnieg, kwiat liliowy) a panną. Panna okazuje się bowiem bielsza od wszystkiego, co poeta wymienił. Mamy tu zatem do czynienia z paradoksem; według potocznego rozumowania, nic nie może być bielsze od śniegu czy mleka, jednak okazuje się, że istnieje coś takiego.
Tekst operuje wyszukaną leksyką – pojawia się np. „alabaster z Karrary”. Ważną rolę odgrywają również kunsztowne epitety i porównania.
Wiersz „O swej pannie” to krótki tekst skomponowany według wyrafinowanego pomysłu konstrukcyjnego, tak zwanego ikonu. Jest to utwór oparty na stopniowej gradacji napięcia, które osiąga maksymalny poziom w zaskakującym zakończeniu tekstu, czyli – puencie.
Istotną zasadę konstrukcyjną tekstu stanowi kontrast pomiędzy pierwszą i drugą częścią wiersza (wyliczeniem i końcową niespodzianką) oraz pomiędzy bielą wyliczanych elementów rzeczywistości (alabaster, mleko, łabędź, perła, śnieg, kwiat liliowy) a panną. Panna okazuje się bowiem bielsza od wszystkiego, co poeta wymienił. Mamy tu zatem do czynienia z paradoksem; według potocznego rozumowania, nic nie może być bielsze od śniegu czy mleka, jednak okazuje się, że istnieje coś takiego.
Tekst operuje wyszukaną leksyką – pojawia się np. „alabaster z Karrary”. Ważną rolę odgrywają również kunsztowne epitety i porównania.
