Naczelną dyrektywą proponowaną przez Horacego jest w tej sytuacji wezwanie: „carpe diem” – „chwytaj dzień”. Oznacza ono, że należy cieszyć się chwilą i korzystać z tego, co przynosi człowiekowi los. Przyszłość jest bowiem jedynie złudą, która jeszcze nie istnieje, dlatego Horacy nazywa jej obietnice „płochymi”. Poeta dokonuje swoistej syntezy stoicyzmu i epikureizmu budując swoją filozofię stabilnej radości i delektowania się teraźniejszością.
Horacy w pieśni „Do Leukonoe” prezentuje własną filozofię życiową. Zwracając się do adresatki wiersza namawia ją, by nie próbowała odgadywać przyszłości, ponieważ los nie zależy od człowieka. Nie potrafią go zatem przewidzieć babilońscy wróżbiarze. Jedynie bogowie znają wyroki przeznaczenia. W obliczu niepewności należy przede wszystkim korzystać z uroków życia i zająć się własnymi sprawami. Przemijanie, obrazowane w wierszu za pomocą obrazu uciekających godzin i lat, nie wzbudza smutku u poety. Przeciwnie, prezentuje on postawę stoicką, uważa, że nie trzeba się troszczyć o rzeczy, na które nie ma się wpływu.
Naczelną dyrektywą proponowaną przez Horacego jest w tej sytuacji wezwanie: „carpe diem” – „chwytaj dzień”. Oznacza ono, że należy cieszyć się chwilą i korzystać z tego, co przynosi człowiekowi los. Przyszłość jest bowiem jedynie złudą, która jeszcze nie istnieje, dlatego Horacy nazywa jej obietnice „płochymi”. Poeta dokonuje swoistej syntezy stoicyzmu i epikureizmu budując swoją filozofię stabilnej radości i delektowania się teraźniejszością.
