Leksykalna warstwa wiersza uzmysławia, że mowa tu przede wszystkim o ludzkim losie i przemijaniu. W odzie przeważają określenia związane z czasowością: „koniec”, „ostatnia zima”, „lat kilka”, „rok za rokiem”, „dzień”, „przyszłość”. Są to więc zarówno słowa oddające trwanie, jak ulotność. Na poziomie leksykalnym można również odnaleźć określenia zaczerpnięte z kontekstu antyczno-mitologicznego: „bogowie”, „babilońscy wróżbiarze”, „Jowisz”.
Zastosowane w pieśni metafory odnoszą się do porządku natury – przemijanie ukazane jest za pomocą obrazu zmiany pór roku. Ponadto Horacy sięga po antropomorfizacje abstrakcyjnych pojęć, np. „mknie rok za rokiem”.
Wiersz „Do Leukonoe” nie jest typową odą, ponieważ posiada budowę stychiczną, a nie stroficzną. Tekst składa się zaledwie z dwunastu wersów. Mamy tu do czynienia z liryką zwrotu do adresata. Kobiece imię adresatki może sugerować, że tekst ma charakter miłosny, jednak okazuje się, że jest to poezja filozoficzno-refleksyjna.
Leksykalna warstwa wiersza uzmysławia, że mowa tu przede wszystkim o ludzkim losie i przemijaniu. W odzie przeważają określenia związane z czasowością: „koniec”, „ostatnia zima”, „lat kilka”, „rok za rokiem”, „dzień”, „przyszłość”. Są to więc zarówno słowa oddające trwanie, jak ulotność. Na poziomie leksykalnym można również odnaleźć określenia zaczerpnięte z kontekstu antyczno-mitologicznego: „bogowie”, „babilońscy wróżbiarze”, „Jowisz”.
Zastosowane w pieśni metafory odnoszą się do porządku natury – przemijanie ukazane jest za pomocą obrazu zmiany pór roku. Ponadto Horacy sięga po antropomorfizacje abstrakcyjnych pojęć, np. „mknie rok za rokiem”.
