Jean de La Fontaine urodził się w 1621 roku w Château-Thierry, zmarł zaś 1695 roku w Paryżu. Był przedstawicielem francuskiego klasycyzmu oraz autorem blisko 250 bajek, które umieścił w 12 księgach. Powstały one w latach 1668-1694.Wzorując się na pisarzach starożytnych, stworzył nową formę bajki, którą naśladowali później m.in. A. Naruszewicz i S. Trembecki.
Oto co sam autor mówi o swoich bajkach:
„Bajki zawierają nie tylko morał – uczą także innych rzeczy. Przedstawiają rozmaity charakter zwierząt oraz różne ich cechy; przedstawiają tedy i nasze właściwości, ponieważ jesteśmy jakby kwintesencją tego, co w stworzeniach nierozumnych złe i dobre. Kiedy Prometeusz zapragnął ukształtować człowieka, wziął z każdego zwierzęcia jego zasadniczą cechę i komponując z owych jakże rozmaitych właściwości nasz gatunek, stworzył owo dzieło zwane mikrokosmosem. Tak więc nasze bajki są malowidłem, w którym każdy znajdzie swój wizerunek. Treść ich utwierdza osoby starsze w wiedzy nabytej doświadczeniem, dzieci zaś uczy tego, czego dowiedzieć się powinny [...] To właśnie rola bajek – od nich pochodzą najpierwsze pojęcia o świecie”.
Jak dalej w przedmowie do Bajek pisze autor – ciało to treść bajki, dusza to morał. Czyli morał jest najważniejszy. La Fontaine czasem pomija morał w swoich bajkach, ale tylko tam, gdzie zepsułby on harmonię bajki albo gdzie czytelnik może się go łatwo sam domyślić.
