Julian Ursyn Niemcewicz – biografia
Julian Ursyn Niemcewicz (herbu Rawicz) urodził się 16 lutego 1758 roku w Klejnikach na podlasiu. Był dramaturgiem, powieściopisarzem i poetą. Pochodził ze średniozamożnej szlacheckiej rodziny. Był absolwentów Korpusu Kadetów. Wiele podróżował po Europie. Przez pewien czas był też posłem inflanckim Sejmu Wielkiego. W 1791 roku założył Zgromadzenie Przyjaciół Konstytucji Rządowej. Po zwycięstwie Targowicy przebywał na emigracji w Niemczech. Po bitwie pod Maciejowicami trafił do niewoli i osadzono go w Twierdzy Pietropawłowskiej w Petersburgu. W 1796 roku car Paweł I uwolnił Niemcewicza. Następnie Julian udał się do USA, gdzie ożenił się z Amerykanką. W 1802-1804 roku przyjechał do Polski. W 1822 zamieszkał w podwarszawskim Ursynowie. Od tej chwili oddał się twórczości literackiej. Pełnił urząd sekretarza senatu w Księstwie Warszawskim i Królestwie Kongresowym. Od 1802 roku był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, którego w 1826 roku został prezesem. Od 1833 roku związał się ze stronnictwem Adama Jerzego Czartoryskiego. Był też członkiem Związku Jedności Narodowej, a także prezesem Wydziału Historycznego Towarzystwa Literackiego w Paryżu. Zmarł 21 maja 1841 roku w Paryżu. Jego ciało spoczywa na cmentarzu des Champeaux w Montmorency.
