Jan Potocki – biografia
Jan Nepomucen Potocki (herbu Pilawa) urodził się 8 marca 1761 roku w Pikowie na Podolu. Pochodził z rodziny magnackiej. Jego rodzicami był Józef i Teresa. Jan opuścił Polskę, gdy miał siedem lat. Kształcił się w Lozannie i Genewie. Od 1778 roku często podróżował po Europie i Azji. Odwiedził Turcję, Egipt, Holandię, Hiszpanię i Maroko, Dolną Saksonię i Kaukaz. Zasilał wojska austriackie, walczył też z berberyjskimi piratami na Morzu Śródziemnym. Gdy wrócił z długiej podróży został posłem na Sejm Czteroletni, a także działaczem obozu reform. Po przystąpieniu do Targowicy przeniósł się do Łańcuta. W 1792 roku napisał dramat pod tytułem „Parady”. Następnie przeniósł się na dwór cara Aleksandra I. Stanął na czele poselstwa rosyjskiego wyprawionego do Chin. W październiku 1805 roku grupa posłów przybyła do Kiachty przy granicy z chińską Mongolią. Tu dwa miesiące oczekiwali na zgodę władz chińskich , obawiających się szpiegostwa ze strony Rosjan. 20 grudnia umożliwiono im dalszą podróż. 2 stycznia 1806 roku dotarli do stolicy Mongolii Urgi. Poselstwo spotkało się z odmową ambasadora Rosji, który nie zgodził się oddać hołdu przedstawicielowi cesarza Chin w Urdze. Uczestnicy wyprawy zmuszeni byli zawrócić i 19 lutego dotarli z powrotem do Kiechty. Od roku 1803 Potocki był członkiem warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. 2 grudnia 1815 roku popełnił samobójstwo.
Twórczość
Jan Potocki tworzył głównie po francusku powieści fantastyczno-filozoficzne. Do największych dzieł należy zaliczyć „Rękopis znaleziony w Saragossie” (1805).
Oprócz tego powstało jeszcze około trzydzieści innych dzieł, a najważniejszym z nich jest „Voyage en Turquie et en Egypte” (1788), „Essay sur I'histoire universelle et recherches sur celle de la Sarmatie (1789-1792), „Voyage dans quelques parties de la Basse- Saxe pour la recharche des antiquites Slaves ou Vendes” (1795).
