Tadeusz Różewicz – biografia
Tadeusz Różewicz, czołowy poeta pokolenia Kolumbów, urodził się 9 października 1921 roku w Radomsku, gdzie rodzina przeprowadziła się po I wojnie światowej. Jego rodzicami byli Władysław i Stefania. Miał dwóch braci, starszego - Janusza i młodszego – Stanisława. Młody Tadeusz uczył się w gimnazjum im. Feliksa Fabianiego. Edukację zakończył zdaniem matury. Rozpoczął studia na kierunku historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Już w dzieciństwie występował w szkolnych przedstawieniach, redagował też domowe pisemko „Styr”. Zadebiutował jeszcze w roku 1938 publikując wiersze w różnych czasopismach. Przez pewien czas był również krytykiem literackim. W okresie wojny zatrudnił się w charakterze gońca w Zarządzie Miejskim w Radomsku, a następnie pełnił rolę rzeczoznawcy „od mioteł w stolarni fabryki mebli. Był również aktywnym działaczem w podziemnych strukturach AK. Pracował w konspiracji pod pseudonimami „Gustaw” i „Zbych”. Walczył z bronią podczas II wojny światowej od 26 czerwca 1943 roku do 3 listopada 1944 roku. Jego poezja była podziwiana i doceniana przez partyzantów. W 1944 roku powstały „Echa leśne” uważane za debiut Różewicza. W kwestii poezji zadebiutował tomikiem wierszy „Niepokój”, który ukazał się w 1947 roku. Zdobył wielką aprobatę czytelników i przyniósł autorowi sławę. Od 1968 roku mieszka we Wrocławiu i jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2008 roku po wydaniu tomiku „Nauka chodzenia” otrzymał Europejską Nagrodę Literacką w Strasburgu, a następnie uhonorowano go „Silesiusem”.
Najważniejsze dzieła
-
Opadły liście z drzew
-
Śmierć w starych dekoracjach
-
Echa leśne
-
Niepokój
-
Pięć poematów
-
Czas, który idzie
-
Wiersze i obrazy
-
Duszyczka
-
Płaskorzeźba
-
Matka odchodzi
-
Uśmiechy
-
Kup kota w worku
-
Kartoteka
-
Nasza mała stabilizacja
-
Pułapka
-
Kartoteka rozrzucona
-
Palacz
