Honore de Balzac - życiorys
Honore de Balzac urodził się 20 maja 1799 roku w Torus. Był synem Honoriusza, który przyjął nazwisko szlacheckie de Balzac i w czasie rewolucji w służbie państwowej wzbogacił się, a następnie pojął za żonę osiemnastoletnią Anne-Laure Sallambier.
Honore przez cztery lata przebywał u mamki, gdyż matka nie darzyła syna sympatią. Następnie przebywał u obcych ludzi, którzy zapewnili mu podstawowe wykształcenie. Właśnie u nich nauczył się czytać i pisać.
W wieku sześciu lat ojciec umieścił go jako alumna w prowadzonej przez zgromadzenie oratoriów szkole z internatem w Vendome. Przebywał tam przez kolejne osiem lat.
Gdy powrócił do domu, matka przywitała go chłodno, dając synowi do zrozumienia, że nigdy go nie zaakceptuje. Młodzieniec czuł gniew wobec niej. Okres ten był dla niego bardzo trudny i odbił się na twórczości Balzaca. W wieku 18 lat na stałe opuścił dom i próbował utrzymać się z własnej twórczości. Zamieszkał też w małym mieszkaniu na poddaszu.
Mimo ciężkich warunków doskonale sobie radził. Ukończył szkołę średnią w Tours, a następnie rozpoczął pracę w kancelarii adwokackiej i notarialnej zgodnie z wolą ojca. Studia prawnicze rozpoczął na Sorbonie, jednak nie ukończył ich. Był wolnym słuchaczem na wykładach filozofii i literatury, która zawsze go fascynowała. W 1825 roku otworzył drukarnię, jednak po czterech latach zbankrutowała. Jego żoną została Ewelina Hańska.
Twórczość
Pierwszy sukces literacki osiągnął w 1829 roku powieścią „Szuanie”. Sławę przyniosła mu również:
-
„Fizjologia małżeństwa”,
-
„Kobieta trzydziestoletnia” (1834),
-
„Gaudissart II”,
-
„Małomieszczanie”,
-
„Tajemnicza sprawa” (1831),
-
„Proboszcz wiejski” (1839).
