„Piękna kobieta jest jak rzeka, w której toną mędrcy.”
(Seneka)
„Wstań, przyjaciółko moja, pójdź, piękna moja!”
(…)
Jak piękne są twoje stopy w sandałach,
Córko księżyca!
Łuk twoich bioder jest jak brylantowa kolia,
Wykonana rękami mistrza,
Pępek twój jest jak okrągła czasza,
W której nigdy nie zabraknie wina”
(„Pieśń nad pieśniami”)
„Podobnie piękność wabi starsze dzieci,
Tak bystro lata i tak wdzięcznie świeci,
To łowców trwoży, to nadzieją mami,
Gonią wesoło — łowy kończą łzami.”
(George Gordon Byron, „Giaur”)
„Cóż wiesz o pięknem? ...
Kształtem jest Miłości.”
(Cyprian Kamil Norwid)
„O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa,
W brązie zachodu kute wieczornym promieniem,
Nad wodą, co się pawich barw blaskiem rozlewa,
Pogłębiona odbitych konarów sklepieniem.”
(Leopold Staff, „Wysokie drzewa”)
„Piękno zbawi świat.”
(Fiodor Dostojewski)
„Jakżeś nieprzecedzona w bogactwie,
łyżko durszlakowa!
Piec też jest piękny:
ma kafle i szpary,
może być siwy,
srebrny,
szary — aż senny...”
(Miron Białoszewski, „Szare eminencje zachwytu”)
„Jesteś – a wiec musisz minąć.
Miniesz – a więc to jest piękne.”
(Wisława Szymborska)
„Po najzieleńszym wzgórzu,
najkonniejszym orszakiem,
w płaszczach najjedwabniejszych.
(…)
Na przedzie xiążę
najpochlebniej niebrzuchaty,
przy xiążęciu xiężna pani
cudnie młoda, młodziusieńka.”
(Wisława Szymborska, „Miniatura średniowieczna”)
„Piękno jest na to, żeby zachwycało
Nie znam piękniejszej nad piękno ojczyzny
W której - minąwszy przeznaczeń mielizny
Warto zanurzyć obolałe ciało
Pychy się wyzbyć”
(Jacek Kaczmarski, fragment tekstu piosenki „Ostatnie dni Norwida”)
