Czy można zdefiniować piękno? Starożytni uważali je za wartość estetyczną łączącą harmonię i doskonałość. Na przestrzeni wieków kolejne pokolenia artystów odwoływały się do antycznych (czyli klasycznych) wzorców piękna. Do dzisiejszych czasów zachowały się pewne wzorce, symbole i obrazy utożsamiane z uniwersalnym pojęciem piękna (np. róża, łabędź, kobiece ciało, dziecko, ogólnie – piękno wiosennej przyrody). Mimo tego, trzeba przyznać, że rozumienie tego pojęcia zależy tak naprawdę od kontekstu kulturowego, obyczajowego, a nawet historycznego.
Piękno to jeden z najpopularniejszych tematów literackich, stały element wielu popularnych motywów m.in.: artysty (mitologia grecka – dzieje Pigmaliona i Galatei), arkadii („Pieśń świętojańska o Sobótce” Jana Kochanowskiego), kobiety („Sonety do Laury” Francesco Petrarki), dziecka/dzieciństwa („Dolina Issy” Czesława Miłosza), przyrody (poezja Bolesława Leśmiana), moralności (tzw. duchowe piękno – „Boska Komedia” Dantego), miłości („Romeo i Julia” Williama Szekspira), szczęścia (fraszki Jana Kochanowskiego).
Przy omawianiu tego motywu warto uściślić zakres pojęcia „piękna” wybierając teksty dotyczące np. piękna kobiety, natury czy sztuki. Możemy wskazywać teksty reprezentatywne dla danej epoki, ukazujące zmiany w pojmowaniu pojęcia „piękna”. Możemy także zestawiać utwory ukazujące różne, kontrastowe wzorce estetyczne (tu np. dzieła z kręgu turpizmu – poezje Baudelaire'a, Grochowiaka). Ciekawym pomysłem byłaby analiza tekstów odnoszących się jedynie do piękna wewnętrznego, duchowego („Żywot św. Franciszka z Asyżu”, „Dziady cz. II” Adama Mickiewicza, „Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego).
Piękno to jeden z najpopularniejszych tematów literackich, stały element wielu popularnych motywów m.in.: artysty (mitologia grecka – dzieje Pigmaliona i Galatei), arkadii („Pieśń świętojańska o Sobótce” Jana Kochanowskiego), kobiety („Sonety do Laury” Francesco Petrarki), dziecka/dzieciństwa („Dolina Issy” Czesława Miłosza), przyrody (poezja Bolesława Leśmiana), moralności (tzw. duchowe piękno – „Boska Komedia” Dantego), miłości („Romeo i Julia” Williama Szekspira), szczęścia (fraszki Jana Kochanowskiego).
Przy omawianiu tego motywu warto uściślić zakres pojęcia „piękna” wybierając teksty dotyczące np. piękna kobiety, natury czy sztuki. Możemy wskazywać teksty reprezentatywne dla danej epoki, ukazujące zmiany w pojmowaniu pojęcia „piękna”. Możemy także zestawiać utwory ukazujące różne, kontrastowe wzorce estetyczne (tu np. dzieła z kręgu turpizmu – poezje Baudelaire'a, Grochowiaka). Ciekawym pomysłem byłaby analiza tekstów odnoszących się jedynie do piękna wewnętrznego, duchowego („Żywot św. Franciszka z Asyżu”, „Dziady cz. II” Adama Mickiewicza, „Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego).
