Moralność to – w najogólniejszym rozumieniu tego słowa – sposób zachowania zgodny z powszechnie przyjętymi normami etycznymi. Zależnie od wyznawanych przez człowieka wartości możemy mówić o moralnym życiu zgodnym np. z wyznawaną religią, normami społecznymi, obyczajowymi i kulturowymi danego społeczeństwa.
Kwestie moralne stanowią jeden z podstawowych motywów literackich. Głównym źródłem wiedzy na temat moralności w ujęciu chrześcijaństwa jest Biblia. Twórcy każdej kolejnej epoki literackiej poruszali w swych dziełach problemy etycznych wyborów charakterystyczne dla danej społeczności i zależne od kontekstu historyczno-obyczajowego. Bohaterkę uwikłaną w klasyczny „konflikt tragiczny” ukazuje Sofokles w „Antygonie”. Średniowieczne „Dzieje Tristana i Izoldy” to nie tylko romans, ale i opowieść o ponadczasowym wyborze pomiędzy miłością a lojalnością. Kolejne dwa wielkie dzieła, przeciwstawne w ocenie moralności współczesnych to „Boska komedia” Dantego i „Dekameron” Boccaccia. W polskiej literaturze renesansu motyw moralności pojawia się głównie w pieśniach (i fraszkach) Jana Kochanowskiego. Barok to czas refleksji nad marnością doczesnego życia (sonety Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego).
Romantyczne pojęcie moralności daje pierwszeństwo wielkiemu uczuciu nad rozsądkiem (Werter, Giaur, Gustaw-Konrad) i powszechnie przyjętymi zasadami etycznymi. W okresie pozytywizmu – nakłada obowiązek filantropii i wspomagania najbiedniejszych warstw społecznych („Lalka” Bolesława Prusa, „Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego). Młoda Polska spycha moralność na dalszy plan, dając pierwszeństwo sztuce i artyście. Literatura okresu międzywojennego to czas rozrachunku z moralnością mieszczańską (twórczość Gabrieli Zapolskiej i Juliana Tuwima).
Dzieła lat wojny i okupacji to z kolei dokument ludzkiej dehumanizacji
Kwestie moralne stanowią jeden z podstawowych motywów literackich. Głównym źródłem wiedzy na temat moralności w ujęciu chrześcijaństwa jest Biblia. Twórcy każdej kolejnej epoki literackiej poruszali w swych dziełach problemy etycznych wyborów charakterystyczne dla danej społeczności i zależne od kontekstu historyczno-obyczajowego. Bohaterkę uwikłaną w klasyczny „konflikt tragiczny” ukazuje Sofokles w „Antygonie”. Średniowieczne „Dzieje Tristana i Izoldy” to nie tylko romans, ale i opowieść o ponadczasowym wyborze pomiędzy miłością a lojalnością. Kolejne dwa wielkie dzieła, przeciwstawne w ocenie moralności współczesnych to „Boska komedia” Dantego i „Dekameron” Boccaccia. W polskiej literaturze renesansu motyw moralności pojawia się głównie w pieśniach (i fraszkach) Jana Kochanowskiego. Barok to czas refleksji nad marnością doczesnego życia (sonety Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego).
Romantyczne pojęcie moralności daje pierwszeństwo wielkiemu uczuciu nad rozsądkiem (Werter, Giaur, Gustaw-Konrad) i powszechnie przyjętymi zasadami etycznymi. W okresie pozytywizmu – nakłada obowiązek filantropii i wspomagania najbiedniejszych warstw społecznych („Lalka” Bolesława Prusa, „Ludzie bezdomni” Stefana Żeromskiego). Młoda Polska spycha moralność na dalszy plan, dając pierwszeństwo sztuce i artyście. Literatura okresu międzywojennego to czas rozrachunku z moralnością mieszczańską (twórczość Gabrieli Zapolskiej i Juliana Tuwima).
Dzieła lat wojny i okupacji to z kolei dokument ludzkiej dehumanizacji
