Życiorys i twórczość
Urodził się 9 kwietnia 1821 roku w Paryżu. Jako dziecko zostaje wcześnie osierocony przez ojca (matka wychodzi ponownie za mąż w 1828 roku). Kolejne etapy edukacji chłopca to College Royal w Lyonie i College Louis-le-Grand w Paryżu. Długoletni pobyt z dala od rodziny w szkołach o zaostrzonym rygorze (konsekwencja metod wychowawczych ojczyma Baudelaire'a) wpływa znacząco na kształtowanie się osobowości przyszłego „poety wyklętego”.
Okres edukacji to czas młodzieńczego buntu i pierwszych fascynacji literaturą (m.in. Chateaubriandem). W 1839 roku Baudelaire – pomimo wielu przeszkód i zastrzeżeń nauczycieli – kończy szkołę. Wbrew woli rodziców, starających się skierować go w stronę kariery dyplomatycznej, postanawia poświecić się sztuce i literaturze, wiodąc żywot artysty-dandysa. W tym okresie życia popada w poważne długi. Jego styl życia (związki z prostytutkami) niepokoi rodzinę. W 1841 roku ojczym wysyła go w podróż do Kalkuty, z której zniechęcony Baudelaire wraca już po kilku miesiącach. Po powrocie do Paryża po raz kolejny pogrąża się w życiu artystycznego półświatka (kolejne długi, długoletni romans z aktorką Jeanne Duval).
Tworzy poezję, pisze artykuły krytyczne (pierwsza opublikowana praca – „Salon 1845”), nawiązuje ważne znajomości (Balzac). W 1845 roku przeżywa epizod samobójczy (rani się nożem). W kolejnych latach ugruntowuje się pozycja Baudelaire'a jako krytyka literackiego i samodzielnego twórcy („Salon 1846”, „Fanfarlo”). W 1848 roku młody poeta bierze udział w tzw. „rewolucji lutowej” (dającej początek Wiośnie Ludów). W tym czasie tłumaczy dzieła Edgara Allana Poe. W 1857 roku ukazuje się najważniejsze dzieło Baudelaire'a – tomik poezji zatytułowany „Kwiaty zła”. Zbiór łączący problematykę erotyki, zła i brzydoty wstrząsa opinią publiczną, a poecie zarzuca się amoralność (część wierszy objęto cenzurą). Jednocześnie perwersyjna i nowatorska poezja wzbudza zainteresowanie czytelników. Kolejne wydanie zbioru ukazuje się w 1861 roku. Ostatnie prace poety to m.in. szlice krytyczne dotyczące twórczości Gustawa Flauberta i Teofila Gautiera. Koniec życia Baudelaire'a upływa na ciągłej walce z biedą, koniecznością wspomagania finansowego dawnej kochanki (Jeanne Duval) oraz postępującą chorobą weneryczną. W 1866 roku poeta doznaje rozległego paraliżu, ciężko chorym opiekuje się matka. Baudelaire umiera rok później – 31 sierpnia 1867 roku. Zostaje pochowany na cmentarzu Montparnasse w Paryżu.
Najważniejsze dzieła/publikacje
1845 – „Salon 1845”,1846 – „Salon 1846”,
1847 – „Fanfarlo”,
1857 – „Kwiaty zła”,
1860 – „Sztuczne raje”,
1864 – „Paryski spleen. Poematy prozą”,
1866 – „Odpryski”,
1868 – „Sztuka romantyczna”.
