Właściwie od początku historii literatury wieś poddawano arkadyjskim stylizacjom. Przedstawiano ją jako wyidealizowaną krainę szczęścia oraz satysfakcji z pracy. Szlachetni ludzie żyli we wsiach zgodnie z rytmem natury – ich życie na wsi często kontrastowane było z molochem miasta. Wieś uosabiała idealne miejsce dla spokojnej egzystencji człowieka.
Drugi ze sposobów przedstawiania wsi w literaturze ma charakter realistyczny. Ukazuje jej problemy ekonomiczne, napięcia, konflikty społeczne, nędzę i zacofanie mieszkańców, niski poziom cywilizacyjny. Na tle wsi ukazywano życie ziemiaństwa i chłopów – ich naturę, mentalność, stosunek do ziemi i obyczajów. Niejedno dzieło literackie poświęcone zostało autentyzmowi zachowania chłopów.
W dobie romantyzmu ceniono przede wszystkim ludowe wyobrażenia o świecie, w prostych mieszkańcach wsi widziano strażników moralności, ale także i siłę niszczącą. W późniejszym okresie część artystów fascynowała się witalnością, biologiczną siłą chłopów. Pozytywiści szeroko opisywali zmiany, jakie muszą zajść we wsiach, by chłopi stali się równorzędnymi obywatelami (praca u podstaw, praca organiczna).
Drugi ze sposobów przedstawiania wsi w literaturze ma charakter realistyczny. Ukazuje jej problemy ekonomiczne, napięcia, konflikty społeczne, nędzę i zacofanie mieszkańców, niski poziom cywilizacyjny. Na tle wsi ukazywano życie ziemiaństwa i chłopów – ich naturę, mentalność, stosunek do ziemi i obyczajów. Niejedno dzieło literackie poświęcone zostało autentyzmowi zachowania chłopów.
W dobie romantyzmu ceniono przede wszystkim ludowe wyobrażenia o świecie, w prostych mieszkańcach wsi widziano strażników moralności, ale także i siłę niszczącą. W późniejszym okresie część artystów fascynowała się witalnością, biologiczną siłą chłopów. Pozytywiści szeroko opisywali zmiany, jakie muszą zajść we wsiach, by chłopi stali się równorzędnymi obywatelami (praca u podstaw, praca organiczna).